Μετάληψη ζωής


Κλάψε μικρό μου
σου είπα
σαν ένας άλλος Μικρός Πρίγκιπας, αυτό το νεράκι δακρύων
είναι καλό για την καρδιά.
Σου το είπα εγώ.
Μαθημένος στην έρημο
ξέχασα τι είναι όαση,
εγώ που έμαθα να ζώ
με τους νεκρούς μου.
Που κάθε βράδυ
τη μοναξιά μου
τη φιλάω σταυρωτά
και το κακό το μεταβάλω σε καλό.
Έτσι, για να κοινωνώ
την άγια μετάληψη ζωής.

Τάσος   Σταυρακέλης

Η αλήθεια της θλίψης



Έμαθα να φιλώ τη θλίψη στο στόμα
να γεύομαι την πικρή γεύση του φιλιού αντίδωτο κορεσμένων ημερών. Σιχάθηκα την ψεύτικη
και πλαστή ευτυχία σας,
κούκλα ακέφαλη
ξεβρασμένη σε ακτές ουτοπίας,
να σας κοιτά τρομαγμένη
με το αιδείο να χάσκει
σα ξεχασμένο μαραμένο ρόδο. Χαθείκατε μέσα σε ανάπειρες μέρες
και πόρνες νύχτε που συννοισιάζονται ασύστολα με εφιάλτες και όνειρα. Χαθείκατε μέσα στο φόντο
της μαυρόασπρης ζωής σας,
θαμπές φιγούρες σε άνοστες πόζες
με ηδονοβλεψίες θεατές.
Γι αυτό, προτίμησα
την αλήθεια της θλίψης,
να μπαινοβγαίνει απ'το παράθυρο
σαν ένα αερικό .
Θλίψη,η μόνη αυθεντική μες στη ζωή.



 Τάσος   Σταυρακέλης

Ρόζ λιλά



Στα βλέφαρά μας
παίζουν κρυφτό αλήτες έρωτες, μέσα σε δωμάτια ρόζ-λιλά
που μυρίζουν
βαρύ άρωμα μοναξιάς.
Κρυσφήγετα για κηνυγημένους αμαρτωλούς και αγίους.
Και πιο βαθιά και απο την ψυχή τους κρυμένη η ουτοπία
μέσα σε σώματα διεγερμένα
απο μια υπέρτατη ανάγκη
για ένα μόνο χάδι.
Κι ένα φτηνό φιλί.


Τάσος  Σταυρακέλης

Καιροί διεφθαρμένοι



Στο απέραντο χάος
καιρών διεστραμένων
και έκφυλων
η μόνη παρηγοριά τα όνειρα
μικρών αποστάσεων,
την ώρα που η ψυχή τρίζει
κάτω απο αστέρια.
Μαριονέτες με κομμένο νήμα
μες στο σύμπαν.



Τάσος   Σταυρακέλης

Το μαύρο αίμα της θλίψης



Τις νύχτες ανοίγω το παράθυρο
κι ελευθερώνω όνειρα ισοβήτες
που χρόνια εκτοίουν την ποινή τους τυλιγμένα στο βαρύ μανδία της λήθης. Στις βραδυνές ειδήσεις
ανάμεσα στις πολύχρωμες διαφημίσεις που δεν μπορώ να συλλάβω
την ανοησία των χρησμών τους
ένα κοριτσάκι νεκρό στην ακτή.
Δίπλα στους βράχους
που μυρίζουν θάνατο.
Και ο θεός, ο δικός μου, ο δικός σου, των άλλων,τρομαγμένος κρύφτηκε. Που να πιστέψω τώρα;
Τώρα, που στις φλέβες ρέει ο φόβος
και το μαύρο αίμα της θλίψης;
Τώρα, που το ιερό θυμίαμα
όλο πήγε στράφι.


Τάσος  Σταυρακέλης 

Κλειδωμένες λέξεις.

 Αρέσκω με στο να αφουγκράζομαι
τις παρθένες σιωπές σου,
να μπαίνω σαν αερικό στο στόμα σου και να ιχνηλατώ όλες εκείνες
τις φοβισμένες λέξεις
που δεν τόλμησες να ειπωθούν .
Γιατί δε μιλάς;
Πές κάτι, εστώ και άσχετο.
Έστω και αστείο.
Κλειδώσαμε λέξεις ανύπωτες
μες στα μπαούλα της ψυχής μας πετώντας τα κλειδιά
στη μοναξιά μας.
Και τα αισθήματα κι αυτά φυλακισμένα σε κελιά ανήλια που καρτερούν
και λαχταρούν μια κάποια εξιλέωση. Μίλα,πες κάτι.
Κάνει κρότο απόψε η σιωπή
και με φοβίζει.
Μίλα,πάντα φοβόμουν
την τόση ησυχία.

Τάσος Σταυρακέλης

Αιμοσταγείς ουρανοί


Μάθαμε να υφαίνουμε σαν άνθρωποι αράχνες, όλους τους πλαστούς έρωτες κάτω απο Αυγουστιάτικα φεγγάρια, έρωτες στοιχειωμένους απο εραστές προδωμένους που ένιωσαν μια γλυκιά ανατριχίλα στους λαγόνες απο φιλιά σπελπισμένα.
Κι έμενε εκείνη η πόρνη ανάμνηση
να κατοικεί κάτω απο τις κόγχες των ματιών και να δακρύζει κάθε που αιμοσταγείς ουρανοί τρυπούν με τις λόγχες τους την ψυχή.



Τάσος Σταυρακέλης

Η θλίψη των δειληνών


Ξεμάκρυναν εκείνα τα ανέμελα
τρελά καλοκαίρια
με την λεμονάδα Έψα,
με κουφετάκια μαστίχας Έλμα

και λουκουμάδες με μέλι
στα ζεστά απογεύματα.
Κοίτα γύρω....μας απέμεινε
μια κουρασμένη προσμονή
και μια σκονισμένη ελπίδα
να κοιτούν με τρόμο
την θλίψη των δειληνών.



Τάσος    Σταυρακέλης

Θλιμμένες ονειρώξεις


Είναι κορίτσια που μέσα στα τσαλακωμένα τους σεντόνια
μυρίζουν γιασεμί και λιβάνι,
σαν ιέρειες στο ναό της Αφροδίτης. Είναι και αγόρια ομόλυντα
σε σπίτια σακατεμένα
απο βασανισμένες νύχτες μοναξιάς
καί όνειρα άγρια
με θλιμμένες ονειρώξεις,
που αποζητούν μόνο μια αγάπη
που να τους πνίξει
σαν βρόγχος στο λαιμό.
Σε μια ιέρεια μπροστά να ξεψυχήσουν.




Τάσος   Σταυρακέλης

Όνειρα πυρπολημένα


Μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη σου σαν βάμπ θεατρίνα το '30
παίρνεις πόζες, ασκήσεις θάρρους κομψά τις αποκαλείς.
Μα το είδωλό σου πάντα φοβισμένο. Μια σκιά πάντα εκείνα θαμπώνει τη λάμψη στο κρύσταλλο,
είναι που τα όνειρα σου πυρπολήθηκαν σκορπώντας παντού την καπνιά τους. Είναι που σφίγγεις τις γροθιές και οι απουσίες επανέρχονται δρυμίτερες. Είναι που η μοναξιά τρύπωσε στα κατάβαθα της ψυχής σου
φτιάχνοτας τη φωλιά της
σαν πουλί τρομαγμένο.


Τάσος  Σταυρακέλης

Μνήμες μαυροφόρες


Σε χλωμά δωμάτια μοναξιάς ερωτοτροπούν όλοι οι δαίμονες
με τις μάγισσες της ζωής μας σιγομιλώντας με αποκηρυγμένους στίχους καταραμένων ποιητών.
Στον θολό καθρέφτη μια ραγισμένη στην όψη αγία σκορπά μαραμένα ρόδα και αγγελτήρια θανάτου αυτόχειρων ερώτων την ώρα που μνήμες μαυροφόρες ξερνούν αρώματα λεβάντας και ένας έκπτωτος άγγελος κλαίει στο βουβό σκοτάδι.
Κι εγώ,μέσα στο μώβ της απουσίας
ζώ ακόμα έναν μικρό θάνατο
λίγο πρίν γίνω
μιά αστραπή στήν προσμονή.



Τάσος  Σταυρακέλης

Κρυφός αναστεναγμός

Όχι, δεν πενθώ για τα ανεκλπήρωτα της ζωής μου,
δεν θρηνώ για λαβωμένους έρωτες
που ξεψύχησαν αβοήθητοι
σε σταυροδρόμια με φώτα νέων,
που αναβόσβηναν σαν σφιγμός
μεταξύ ζωής και θανάτου.
Μα να, είναι εκείνος ο γαμημένος αναστεναγμός που έχει φωλιάσει ανάμεσα στη γλάστρα με τα γιασεμιά. Και κάθε βράδυ
αναστατώνει την ψυχή μου.

 Τάσος   Σταυρακέλης

Η θλίψη ενός καλοκαιριού



Θλιμμένο καλοκαίρι
και οι χαρές ξέμπαρκες
σε παροπλισμένα όνειρα.
Σήμερα στη γλάστρα 
με το κόκκινο γεράνι
κρύφτηκε μια κραυγή.
Χαμένη σε δρόμους με αδιέξοδα φοβισμένη και απελπισμένη
με κροιφοκοιτά.
Κι εγώ όλο περιμένω να μου πεί κάτι. Έστω, να ουρλιάξει
μες στην άγρια μοναξιά της.



 Τάσος   Σταυρακέλης

Ερπετά


Μιά σιωπηλή κραυγή
προσπαθεί να βρεί έξοδο κινδύνου στην μικρή εκείνη φλέβα
που πάλλεται σαν ημίτρελη,
εκεί, στην μεριά του κρόταφου.

 Ξύπνησε η λήθη
από μιά ατέλειωτη συνουσία
υποταγής με το αβέβαιο.

 Πως να ξορκίσεις τους δαίμονες
όταν καιροφυλαχτούν
πίσω από πόρνες ιέρειες
που ξερνούν θανατηφόρα ερπετά μπροστά στα πόδια
μιας ματωμένης Δημοκρατίας;




Τάσος   Σταυρακέλης

Ακρωτηριασμένες στιγμές



Ανοίγω δρόμους στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους της εύθραυστης πληγωμένης και τσακισμένης ψυχής μου.
Κάτω απο το δέρμα μου,
σα χαρτί που γίνεται όλο
και πιο πολύ διάφανο
υποβόσκουν τώρα όλα τα ναυάγια ακρωτηριασμένων στιγμών  σε έναν χρόνο που κυλά γύρω μου ανελέητα.
Δε φοβάμαι τώρα 
τους μονοδρόμους της ζωής. Χρωματίζω τη μοναξιά κατακκόκινη. Και βάζω ταμπέλα "Ξεπούλημα μοναξιάς.
Τιμή ευκαιρίας"



Τάσος  Σταυρακέλης

Τελευταίο τσιγάρο


Αποτσίγαρα στο γεμάτο τασάκι,
όνειρα σακατεμένα στον ερχομό μιας πόρνης και σαρκοβόρας νύχτας
που χαίρεται με τις θλιμμένες απώλειες και τις ατέλειωτες σιωπές τους.
Κάπου η Marlen με φωνή βραχνή
κι ένα άφιλτρο στα κόκκινα χείλη ταγουδά faling in love again.
Στον καθρέφτη μια παλιά φωτογραφία με βλέμα απορημένο κοιτάζει τη μοναξιά να καπνίζει αλήτικα
το τελευταίο τσιγάρο της μέρας.



Τάσος  Σταυρακέλης

Anjelitos negros and blanco


Άγγελοι λευκοί
Άγγελοι μαύροι
Μικροί θεοί απόκληροι
σε καιρούς αγριεμένους
πάνω από σώματα που ισοροπούν
μια στην αγνότητα και μία
πάνω στα αιχμηρά καρφιά
μιας αμαρτωλής ζωής.
Φτερούγες άσπρες και μαύρες πληγωμένες απο σαϊτιές
αιμοβόρων χρόνων,
τις νύχτες στάζουν θλιμμένο αίμα.
Άγια μετάληψη σε σώματα φθαρτά
που αμαρτίες έμαθαν να κοινωνούν.




 Τάσος  Σταυρακέλης

Σωσίβιο


Βαρέθηκα τα χιλιοειπωμένα "σ' αγαπώ" εκείνα τα προδωμένα
που αβοήθητα πνίγηκαν
στο μώβ μιας θλιμμένης Κυριακής εκλιπαρώντας για ένα σωσίβιο φιλί. Άσε λοιπόν τις σιωπές μας να μιλήσουν. Τις ανάσες μας να συγχρονιστούν,
να σου δώσω ζωή ,
να μου δώσεις ελπίδα
σήμαντρα και καμπάνες να ηχούν
στην θεϊκή επαφή των σωμάτων μας. Και στα βάθη των βλεμμάτων μας
χίλια ταξίδια να κάνουμε μαζί.



 Τάσος  Σταυρακέλης

Πλαστές παραοσθήσεις


Όχι, αρνούμαι να γευτώ
πλαστές παραισθήσεις αγάπης
σε φτηνές θλιβερές συνουσίες
που στάζουν τη μοναξιά των σωμάτων. Θέλω μια αγάπη μαχαίρι
να στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά, θεία πληγή σε ιερή εκσπερμάτιση ψυχών που ταξιδεύουν
μ' εναν έρωτα στο σύμπαν.

Τάσος   Συαυρακέλης

Χάρτινα φεγγάρια

Φτιάχνω χάρτινους ήλιους 

και φεγγάρια. 

Αφήνω τις πατημασιές μου

μέσα σε ανέμους άγριους 

που μαζί τους πήραν 

κάτι δειλά όνειρα. 

Βραδιάζει ο κόσμος γύρω μου

κι εγώ να τον φωτίζω 

με τα χάρτινα φεγγάρια. 

Ξέρω, οι βάτραχοι δηλητηριάστηκαν στη θολή λίμνη με τα τοξικά απόβλητα. Τα μαγικά πια δεν πιάνουν, 

ποτε δεν θα γίνουν βασιλόπουλα. 

Μα είναι και αυτό το μαύρο της πραγματικοτητας που απο παιδι έμαθα να μπογιατίζω χρωματίζοντας το. 

Γι αυτό αφήστε με. 

Στης ουτοπίας τα σοκάκια 

τρελό παιδί εγώ να τριγυρνώ.

Τάσος  Σταυρακέλης 

Ναρκοπέδια

Τα βράδια έγραφε ποιήματα ισοροπώντας στα ναρκοπέδια του παρελθόντος και στις σαρκοβόρες αρρένες ενός αβέβαιου παρόν. Και καθώς έγερνε να πλαγιάσει στόλιζε τα όνειρά του με παπαρούνες, κόκκινες απο το αίμα πεθαμένων ηρώων.

Τάσος   Σταυρακέλης

Χλωμά φεγγάρια


          Λαβωμένα σώματα
                σε νύχτες
που οι παραπλανημένοι έρωτες                                κοίτωνται
    στις ρωγμές της μοναξιάς
    ενός ανεκπλήρωτου πόθου.
Ηδονές ανέραστες στα σκαλοπάτια                   μιας ξοδεμένης ζωής
 που λαχτάρησε να καεί απο αγάπη
        μα η φλόγα έσβησε νωρίς.
 Απόψε χλωμά φεγγάρια φωτίζουν            αγγέλους που εξορίστηκαν γιατί
              αγάπησαν πολύ.


Τάσος Σταυρακέλης

                     


 Τάσος   Σταυρακέλης

Ουτοπία


Εκκωφαντικές εκρήξεις σιωπών
  σε δωμάτια που ασφυχτιούν
                 απο μοναξιά
ραγίζουν Άγιους και Κολασμένους.
       Οι απουσίες συννομωτούν,
         σαν δίχτυ αιματοβαμένο
                 τυλίγουν το σώμα
                      και την ψυχή.
             Αναπνέω Δαιμονισμένα.
             Να πιαστεί η ανάσα μου
           σ'ένα ποιήμα, να γατζωθεί
          μήπως και καταφέρει να βγεί
                 απ' τον πυθμένα του   
                       ανέκφραστου     
         και του σιδερόφρακτου κελιού
               μιάς χαοτικής Ουτοπίας.


Τάσος  Σταυρακέλης

Φώτα πορείας

Πορευτήκσμε μαζί

σε λεωφόρους σκεπασμένες αιθάλη, αναμασώντας τις ενοχές μας 

σαν τσίχλα που κόλλησε στα δόντια

Πορείες μυστικές 

πάνω στη λωρίδα εκτάκτου ανάγκης, περνώτας με κόκκινο όλα εκείνα τα αρρωστημένα πρέπει και μη 

που γύρω μας ούρλιαζαν εκωφαντικά. Διαδρομές στην ευθεία γραμμή 

του χρόνου που πεθαίνει και αναγιεννιέται απο το θάνατό του. 

Μα ξεχάσαμε τα φώτα πορείας σβηστά και χαθήκαμε στο αδιέξοδο.

Στο αδιέξοδο της ζωής σου. 

Στο αδιέξο της ζωής μου. 

Στο σκοτεινό τούνελ των ανεκπλήρωτων. 

Τάσος  Σταυρακ

Πόρνες μέρες

Άγριοι καιροί

 αυνανίζουν πόρνες μέρες 

καθοισμένες παθητικά 

πάνω στα ξεφτισμένα μαξιλάρια

μιας κουρελιασμένης ματαιοδοξίας. Σώματα ιδρωμένα και υγρά 

σε μια ανελέητη μάχη αισθήσεων 

και ηδονών .

Χωρίς νικητές. 

Χωρίς ηττημένους. 

Σημάδια στο λαιμό. 

Σημάδια στην ψυχη, ανεξητηλα. 

Να θυμίζουν τον ανελέητο αγώνα σωμάτων που εξαπατούν 

και εξαπατήθηκαν οικτρά.

Τάσος  Σταυρακέλης

Καταφύγιο ονείρων

Κρύβω όνειρα
στο αποστειρωμένο καταφύγιο
όλων των απολεσθαίντων μου. Καταπίνω σιωπηλά
όλα εκείνα τα ουρλιαχτά
μιάς μισότρελης απόγνωσης
που μου ζητούν εξιλέωση,
μέσα απο φαντάσματα
καβάλα πάνω στο ξύλινο αλογάκι τους, σαν παιδικός καλπασμός
στον αστερισμό της ουτοπίας.
Κοχλάζει η δίψα μου
για λίγες στάλες ελπίδας,
πέρνω δύναμη
απο τα καταγώγια της ψυχής μου.
Αργά και ηδονικά
αποκεφαλίζω τη μοναξιά της νύχτας. Και την προσφέρω νύν και αεί
στο έρεβος θυσία. 

Τάσος   Σταυρακέλης

Όνειρα στα μανταλάκια

Όνειρα λεκιασμένα 

πλυμένα με λευκαντικό ανεμίζουν απλωμένα σε ταράτσες 

πιασμένα στα μανταλάκια 

μιας ασφυχτικής ζωής. 

Στόματα ερμειτικά κλειστά. Μην πείς λέξη,πρόσεξε θα ματωθείς. 

Εις βάρος σου όλα.

Τα πρόσωπα σκληρά και ανέκφραστα σμιλεμένα επιμελώς με το σκληρό επίχρυσμα μιας πόρνης θλίψης. 

Ζωές, που λαχτάρησαν να γίνουν χαρταετοί να μπαινοβγαίνουν σαν ήλιοι μες στα σύννεφα, 

σαν οπτασίες στο λίκνισμα άγριων ημερών. 

Όχι.Μη μου μιλάς για ελπίδες χαμένες και όνειρα ανεκπλήρωτα τώρα. 

Μόνο χάϊδεψε τη μοναξιά μου με λέξεις απλές, με λέξεις παιδικές 

και δώσε ένα φιλί στην σπουσία 

που παίζει παιχνίδια μαζί μου 

κρυμένη στις πτυχώσεις 

μιας άνυδρης και άγευστης ζωής.

 Τάσος  Σταυρακέλης 

Τρελές Μαινάδες

Γέρνω στο κρεβάτι μου στο προσκεφάλι πέτρες γίνονται που πληγώνουν οι σκληρές θύμησες που κάθε βράδυ βγαίνουν απο το κιβούρι μια θολής μνήμης. Τρελές Μαινάδες αλυχτούν, μαύρες σκιές του έρεβους σε Διονυσιακούς χορούς πάνω ατους λευκούς τοίχους μιας αθεράπευτης μοναξιάς. Κλείνω τα μάτια. Σε στιγμιαίες εκλάμψεις η μορφή μια μπαίνει και μια βγαίνει, μια στο φώς και μια στο σκοτάδι, φοβισμένες αναπνοές γεμίζουν το δωμάτιο ασφυκτικά. Στο παράθυρο μια σκιά κρυφοκοιτά, ένας έκπτωτος άγγελος φοβισμένος τινάζει τις λευκές φτερούγες του και απομακρύνεται στην ουτοπία. 

Τάσος  Σταυρακέλης

Τοξότες λέξεις


 Είναι τα βράδια που οι σκέψεις μαστιγώνουν  με μανία θύμησες εφιάλτες.
Τοξότες λέξεις μανιασμένα τοξεύουν τη μελαγχολία μέσα στο κολασμένο έρεβος της νύχτας
και το σκοτάδι σαν ξυράφι κοφτερό διαμελίζει το αχνό φώς ενός αγέννητου κόσμου.
Καμιά προσευχή δεν
ησακούσθηκε κι αυτό το απόσταγμα μιας ανέγγιχτης μοναξιάς έμεινε μετέωρο.
Μη, μην αγγίζεις τις πληγές μου
απο χλωμά φεγγάρια που λαβώνουν την ψυχή μου.
Μη, μην αγγίζεις
 αν δεν έχεις το βάλσαμο.


Τάσος  Σταυρακέλης

Τάσος  Σταυρακέλης

Μαντάμ Μπωβαρύ

Χάρτινος κόσμος κι εμείς βαρκούλες σε άγνωστο προορισμό. Ζωές βαδίζουν πάνω σε ψηλοτάκουνες σπαταλημένες μέρες, κραυγάζοντας μέσα στις ατελείωτες σιωπές τους. Η Έμα Μποβαρύ βιθίζεται όλο και πιο πολύ στην κατάθλιψη.

Τάσος  Σταυρακέλης