Ουτοπία


Εκκωφαντικές εκρήξεις σιωπών
  σε δωμάτια που ασφυχτιούν
                 απο μοναξιά
ραγίζουν Άγιους και Κολασμένους.
       Οι απουσίες συννομωτούν,
         σαν δίχτυ αιματοβαμένο
                 τυλίγουν το σώμα
                      και την ψυχή.
             Αναπνέω Δαιμονισμένα.
             Να πιαστεί η ανάσα μου
           σ'ένα ποιήμα, να γατζωθεί
          μήπως και καταφέρει να βγεί
                 απ' τον πυθμένα του   
                       ανέκφραστου     
         και του σιδερόφρακτου κελιού
               μιάς χαοτικής Ουτοπίας.


Τάσος  Σταυρακέλης

Φώτα πορείας

Πορευτήκσμε μαζί

σε λεωφόρους σκεπασμένες αιθάλη, αναμασώντας τις ενοχές μας 

σαν τσίχλα που κόλλησε στα δόντια

Πορείες μυστικές 

πάνω στη λωρίδα εκτάκτου ανάγκης, περνώτας με κόκκινο όλα εκείνα τα αρρωστημένα πρέπει και μη 

που γύρω μας ούρλιαζαν εκωφαντικά. Διαδρομές στην ευθεία γραμμή 

του χρόνου που πεθαίνει και αναγιεννιέται απο το θάνατό του. 

Μα ξεχάσαμε τα φώτα πορείας σβηστά και χαθήκαμε στο αδιέξοδο.

Στο αδιέξοδο της ζωής σου. 

Στο αδιέξο της ζωής μου. 

Στο σκοτεινό τούνελ των ανεκπλήρωτων. 

Τάσος  Σταυρακ

Πόρνες μέρες

Άγριοι καιροί

 αυνανίζουν πόρνες μέρες 

καθοισμένες παθητικά 

πάνω στα ξεφτισμένα μαξιλάρια

μιας κουρελιασμένης ματαιοδοξίας. Σώματα ιδρωμένα και υγρά 

σε μια ανελέητη μάχη αισθήσεων 

και ηδονών .

Χωρίς νικητές. 

Χωρίς ηττημένους. 

Σημάδια στο λαιμό. 

Σημάδια στην ψυχη, ανεξητηλα. 

Να θυμίζουν τον ανελέητο αγώνα σωμάτων που εξαπατούν 

και εξαπατήθηκαν οικτρά.

Τάσος  Σταυρακέλης

Καταφύγιο ονείρων

Κρύβω όνειρα
στο αποστειρωμένο καταφύγιο
όλων των απολεσθαίντων μου. Καταπίνω σιωπηλά
όλα εκείνα τα ουρλιαχτά
μιάς μισότρελης απόγνωσης
που μου ζητούν εξιλέωση,
μέσα απο φαντάσματα
καβάλα πάνω στο ξύλινο αλογάκι τους, σαν παιδικός καλπασμός
στον αστερισμό της ουτοπίας.
Κοχλάζει η δίψα μου
για λίγες στάλες ελπίδας,
πέρνω δύναμη
απο τα καταγώγια της ψυχής μου.
Αργά και ηδονικά
αποκεφαλίζω τη μοναξιά της νύχτας. Και την προσφέρω νύν και αεί
στο έρεβος θυσία. 

Τάσος   Σταυρακέλης

Όνειρα στα μανταλάκια

Όνειρα λεκιασμένα 

πλυμένα με λευκαντικό ανεμίζουν απλωμένα σε ταράτσες 

πιασμένα στα μανταλάκια 

μιας ασφυχτικής ζωής. 

Στόματα ερμειτικά κλειστά. Μην πείς λέξη,πρόσεξε θα ματωθείς. 

Εις βάρος σου όλα.

Τα πρόσωπα σκληρά και ανέκφραστα σμιλεμένα επιμελώς με το σκληρό επίχρυσμα μιας πόρνης θλίψης. 

Ζωές, που λαχτάρησαν να γίνουν χαρταετοί να μπαινοβγαίνουν σαν ήλιοι μες στα σύννεφα, 

σαν οπτασίες στο λίκνισμα άγριων ημερών. 

Όχι.Μη μου μιλάς για ελπίδες χαμένες και όνειρα ανεκπλήρωτα τώρα. 

Μόνο χάϊδεψε τη μοναξιά μου με λέξεις απλές, με λέξεις παιδικές 

και δώσε ένα φιλί στην σπουσία 

που παίζει παιχνίδια μαζί μου 

κρυμένη στις πτυχώσεις 

μιας άνυδρης και άγευστης ζωής.

 Τάσος  Σταυρακέλης 

Τρελές Μαινάδες

Γέρνω στο κρεβάτι μου στο προσκεφάλι πέτρες γίνονται που πληγώνουν οι σκληρές θύμησες που κάθε βράδυ βγαίνουν απο το κιβούρι μια θολής μνήμης. Τρελές Μαινάδες αλυχτούν, μαύρες σκιές του έρεβους σε Διονυσιακούς χορούς πάνω ατους λευκούς τοίχους μιας αθεράπευτης μοναξιάς. Κλείνω τα μάτια. Σε στιγμιαίες εκλάμψεις η μορφή μια μπαίνει και μια βγαίνει, μια στο φώς και μια στο σκοτάδι, φοβισμένες αναπνοές γεμίζουν το δωμάτιο ασφυκτικά. Στο παράθυρο μια σκιά κρυφοκοιτά, ένας έκπτωτος άγγελος φοβισμένος τινάζει τις λευκές φτερούγες του και απομακρύνεται στην ουτοπία. 

Τάσος  Σταυρακέλης

Τοξότες λέξεις


 Είναι τα βράδια που οι σκέψεις μαστιγώνουν  με μανία θύμησες εφιάλτες.
Τοξότες λέξεις μανιασμένα τοξεύουν τη μελαγχολία μέσα στο κολασμένο έρεβος της νύχτας
και το σκοτάδι σαν ξυράφι κοφτερό διαμελίζει το αχνό φώς ενός αγέννητου κόσμου.
Καμιά προσευχή δεν
ησακούσθηκε κι αυτό το απόσταγμα μιας ανέγγιχτης μοναξιάς έμεινε μετέωρο.
Μη, μην αγγίζεις τις πληγές μου
απο χλωμά φεγγάρια που λαβώνουν την ψυχή μου.
Μη, μην αγγίζεις
 αν δεν έχεις το βάλσαμο.


Τάσος  Σταυρακέλης

Τάσος  Σταυρακέλης

Μαντάμ Μπωβαρύ

Χάρτινος κόσμος κι εμείς βαρκούλες σε άγνωστο προορισμό. Ζωές βαδίζουν πάνω σε ψηλοτάκουνες σπαταλημένες μέρες, κραυγάζοντας μέσα στις ατελείωτες σιωπές τους. Η Έμα Μποβαρύ βιθίζεται όλο και πιο πολύ στην κατάθλιψη.

Τάσος  Σταυρακέλης