Τις νύχτες ανοίγω το παράθυρο
κι ελευθερώνω όνειρα ισοβήτες
που χρόνια εκτοίουν την ποινή τους τυλιγμένα στο βαρύ μανδία της λήθης. Στις βραδυνές ειδήσεις
ανάμεσα στις πολύχρωμες διαφημίσεις που δεν μπορώ να συλλάβω
την ανοησία των χρησμών τους
ένα κοριτσάκι νεκρό στην ακτή.
Δίπλα στους βράχους
που μυρίζουν θάνατο.
Και ο θεός, ο δικός μου, ο δικός σου, των άλλων,τρομαγμένος κρύφτηκε. Που να πιστέψω τώρα;
Τώρα, που στις φλέβες ρέει ο φόβος
και το μαύρο αίμα της θλίψης;
Τώρα, που το ιερό θυμίαμα
όλο πήγε στράφι.
Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου