Εκκωφαντικές εκρήξεις σιωπών
σε δωμάτια που ασφυχτιούν
απο μοναξιά
ραγίζουν Άγιους και Κολασμένους.
Οι απουσίες συννομωτούν,
σαν δίχτυ αιματοβαμένο
τυλίγουν το σώμα
και την ψυχή.
Αναπνέω Δαιμονισμένα.
Να πιαστεί η ανάσα μου
σ'ένα ποιήμα, να γατζωθεί
μήπως και καταφέρει να βγεί
απ' τον πυθμένα του
ανέκφραστου
και του σιδερόφρακτου κελιού
μιάς χαοτικής Ουτοπίας.
Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου