Μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη σου σαν βάμπ θεατρίνα το '30
παίρνεις πόζες, ασκήσεις θάρρους κομψά τις αποκαλείς.
Μα το είδωλό σου πάντα φοβισμένο. Μια σκιά πάντα εκείνα θαμπώνει τη λάμψη στο κρύσταλλο,
είναι που τα όνειρα σου πυρπολήθηκαν σκορπώντας παντού την καπνιά τους. Είναι που σφίγγεις τις γροθιές και οι απουσίες επανέρχονται δρυμίτερες. Είναι που η μοναξιά τρύπωσε στα κατάβαθα της ψυχής σου
φτιάχνοτας τη φωλιά της
σαν πουλί τρομαγμένο.
Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου