Άγουρες νύχτες


Ξύνω το σκληρό φλοιό της μοναξιάς
καταπίνωντας άγουρες νύχτες,
ηδονικός ο πόνος  της ψυχής στην απουσία.
Οι θλιμμένες αναμνήσεις συναθροίζονται
αγιοποιώντας έρωτες απόκληρους αλήτες.

* Τάσος  Σταυρακέλης

Αφωνία


Λοβοτομημένα σαρκία
περιφέρονται σαν μαριονέτες
με κομμένα τα σχοινιά τους,
χάρτινες σκιές στο θέατρο
ενός παράλογου κόσμου.
Θλιμμένες μορφές
ξύνουν τις πληγές μου τώρα,
ταυτίζονται μαζί μου
δέρμα στο δέρμα μου.
Κι αυτές οι απώλειες μου
να με κοιτούν ωχρές
μέσα απο μια ρωγμή της ζωής
σα μικροί ηδονοβλεψίες.
Πόση σιωπή γύρω μου.
Εκκωφαντική.
Μάθαμε όλοι καλά στην αφωνία.
Αριστέψαμε, αυτά τα όψιμα
στόματα,που κάποτε κραύγαζαν
γιά μια στάλα ιδανικά.


*  Τάσος  Σταυρακέλης

Στη χώρα των πεθαμένων θαυμάτων

Βράδυ Σαββάτου.Σε μια πόλη με κατσούφιδες ανθρώπους,με πέτρινα πρόσωπα, χωρίς ίχνοςχαμόγελου  εγώ έψαχνα την Αλίκη.Αυτή, απο τον κόσμο των θαυμάτων.Για ένα θαύμα.
Την βρήκα καθισμένη στο πέτρινο πεζούλι
έξω απο το εκκλησάκι της Καπνικαρέας.
Γερασμένη, κάτασπρα μαλλιά, με το παιδικό της φόρεμα και το ψάθινο καπέλο της.
Καλώς τον, με ψάχνεις βλέπω, το διαισθάνομαι.Κοίτα, μου λέει.Τα θαύματα σε αυτήν τη χώρα πέθαναν.Ποιός νοιάστηκε; Άκλάφτα πήγαν.Και μην ρωτήσεις για τον λαγό.Πέθανε κι αυτός μαζί τους.
Που να κάνει τρύπες; Τόσο τσιμέντο βρε παιδί μου.....Βλέπω και τα δέντρα σας.Γερασμένα κι αυτά, γέρασαν μαζί με τις πρόωρα γερασμένες καρδιές σας.
Γι αυτό σου λέω αγαπητέ μου φίλε, μην ψάχνεις θαύματα.Ένα θα σου πώ, ένας μεγάλος λογοτέχνης σας είχε πει: Έχεις το πινέλο, έχεις και τα χρώμαυα.Ζωγράφισε έναν δικό σου κόσμο και ζήσε σε αυτόν.
Ο Καζαντζάκης σας νομίζω το είπε.
Τώρα πως θα το κάνεις μη με ρωτάς.
Γριά γυναίκα είμαι, κάτι θα βρείς εσύ.
Σηκώθηκε με το κομψό μπαστούνι της με την ασημένια λαβή με χαιρέτησε με χαμόγελο κι έφυγε.
Φεύγοντας απο το μικρό εκκλησακι της Καπνικαρέας σάστισα.Είδα πράγματι την Αλίκη; Μίλησα μαζί της; Μήπως ήταν μια οπτασία, μια οφθαλμαπάτη, ένα όνειρο;
Δεν βαριέσαι.Και όνειρο να ήταν......
Άλλωστε είμαι τόσο ονειροπόλος που μάλλον βλέπω όνειρα και ξύπνιος. Και δεν θα σταματήσω.
Σε μια χώρα που τα θαύματα πέθαναν κοιτώντας μας με απέχθεια εγώ θα συνεχίσω να ονειρευομαι!!!!

Κείμενο   * Τάσος  Σταυρακέλης

Αλλαζονεία


Ωραία τα σώματα γυμνά,
αρχαιοελληνικά αγάλματα
μικρές θεότητες στο σύμπαν
που κοχλάζουν μυρωμένα
την υπέρτατη αλλαζονεία
μιας υπέρμετρης ηδονής.
Μεσα στο υαλώδης φως
μιας ζηλόφθονης σελήνης
σώματα ενωμένα σαν ένα
τυλιγμένα σαν λευκές πορσελάνες.
Λίγο πριν συντριβούν
σε έναν ακόμα μικρό θάνατο
από έρωτα.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Δίχως έλεος


Μείναμε απαθείς να κοιτάμε τη ζωή
να κατρακυλά στα βρωμερά σκαλιά
μιας αδηφάγας ματαιοδοξίας.
Μίζερες μέρες; μίζερες νύχτες
κουκουλώνουν τώρα τις σιωπές μας.
Θλιμμένα φεγγάρια κραυγάζουν
"Κανένα έλεος"πάνω απο σπίτια
με αρωστιάρικα φώτα.
Μια Παναγιά δακρύζει.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Σαρκοβόρες νύχτες


Σαρκοβόρες νύχτες
αυνανίζονται με μανία
εξουσιάζωντας ζωή και θάνατο
Ένα σκυλί στο δρόμο
βαδίζει επιφυλαχτικό
μέσα στην κτηνώδη μοναξιά του.
Βαρύ το σκοτάδι...
Βυθίζομαι κι εγώ μαζί του.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Ερινύες


Σε ποιούς θεούς
να γονατίσω ικέτης τώρα;
Με ποιά θυσία
να ξορκίσω το κακό;
Μέσα σε υπονόμους
Ερινύες ηδονικά συνουσιάζονται
με εωσφορικές μορφές
σκορπώντας το σπέρμα
μιας κατακερματισμένης ζωής
με ανομολόγητα πάθη και λάθη.

Μόνο οι νύχτες μου
με την πάνσοφη άγνοια τους
γερνούν μελαγχολικές
κάνοντας πρόβες θανάτου κάθε αυγή.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Ίχνη


Περπάτησα πάνω στα ίχνη
που άφησαν τα βήματα σου.
Ξοδεύτηκα.
Καταράχτης έγινα απο πορφυρά σ' αγαπώ
που σκόρπισα σε θάλασσες και ουρανούς.
Γκρεμισμένες οι στιγμές μου τώρα.
Η καταιγίδα ξέσπασε,
τα ίχνη σου σβήστηκαν
και ο κεραυνός που έστειλες
σημάδι ανεξίτηλο άφησε.
Εκει,στο μέρος της καρδιάς.
Ίσως στο όνειρο μας να ξανασυναντηθούμε.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Κόκκινη θλίψη


Άγριες σκέψεις που δεν ηρεμούν,
σαν σκυλιά σε κλουβιά
που στροβιλίζονται γύρω απο τον εαυτό τους τρελαμένα για ένα αινιγματικό όνειρο.
Παράξενη, κόκκινη θλίψη στα μάτια τους
και οι Κυριακές τους να έρχονται και 
να φεύγουν άδειες, ατέρμονες διαδρομές
μέσα σε χίμαιρες απο ένα ανεξόφλητο
παρελθόν.
Το κουτσό ξύλινο πόδι της μοναξιάς
προκαλεί θόρυβο, τρέχοντας
μην την προλάβει ο οίκτος.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Στέρφες μέρες


Εκσπερματώνω φόβους
πάνω στα μαύρα σεντόνια
           της νύχτας 
       Κάθε ξημέρωμα
στέρφες μήτρες οι μέρες
   με κοιτούν καχύποπτα
μέσα απ' την κλειδαρότρυπα
             του αβέβαιου
   Καταπίνοντας τις ώρες
και τους μαραμένους πόθους.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Άμπτωτη και παλίρροια


Απελπισμένο φθινόπωρο
βαδίζεί με μιά απέλπιδα παραίτηση,
μα δεν αποκρυσταλλώθηκε η πίστη μου
ούτε αυτό το ιερό πάθος του έρωτα
που κατακαίει σαν πυρκαγιά τα σαρκία.
Μια σε άμπωτη και μια σε παλίρροια
μέσα στο μαγικό καλειδοσκοπικό θέαμα της ζωής.

* Τάσος  Σταυρακέλης

Μαύρη αράχνη


Πορεύεσαι τυλιγμένη
σε μιά εσάρπα ψεύδους
σκορπώντας σε σκονισμένους ουρανούς
το χάρτινο και πλαστό εγώ σου.
Τις νύχτες σαν μαύρη αράχνη
δαιδαλώδεις ιστούς φτιάχνεις,
αρρωστημένες ονειρώξεις
σε ανέραστες ηδονές που κραυγάζουν
για λίγο ψέμα στη μοναξιά τους.
Συνουσίες που μυρίζουν σάπιο αίμα
και νικοτίνη από τσιγάρα βαριά.
Σου φώναξα " θέλω γυμνή την ψυχή σου".
Μα εσύ προσπέρασες και χάθηκες
στο έρεβος μιας αρρωστιάρας νύχτας.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Το άδικο


Έψαξα ματώνοντας την καρδιά μου
να βρώ σε κρυμμένα λημέρια
που κρύφτηκε το δίκαιο του κόσμου.
Στην εύσπλαχνη αγκαλιά
ενός κεραυνού το βρήκα
με σκουριασμένα καρφιά
να γδέρνει σάπιες συνειδήσεις.
Χρόνια τώρα περιμένω να ξεσπάσει
μιά αλλότρια καταιγίδα
μήπως και πνίξει της κραυγής μου την ηχώ


* Τάσος  Σταυρακέλης

Θλιμμένα άρματα

Με λυπημένες κραυγές

οι μοναξιές ζευγαρώνουν

την ώρα που ονειροθύτες

διαδηλώνουν άγνωστα αίτηματά τους

σε ουτοπικές επάλξεις.

Πάνω απο σύραγγες

που βολτάρουν πιασμένες απ' το χέρι

οι λύπες με τις χαρές,

αταίριαστα ζευγάρια του σκότους.

Λόγια και πράξεις βάλτωσαν τώρα

στην ελώδη ουσία του ποτέ

την ώρα που ο ποιητής 

απελευθερώνει τα άρματα του.

Άρματα θλιμμένα στα σύννεφα,

περιπλανόμενοι καταραμένοι.

Και εκει παραδίπλα

στον συγκλονισμό των συναισθημάτων

κάποιος κρατιέται απ' τον Θεό.

Κάποιος απ' του Έρωτα τα χείλη

και κάποιος απ' της Αγάπης

τα σπασμένα τα φτερά.

* Τάσος  Σταυρακέλης

Με κατάνυξη


Με κατάνυξη φιλώ τα χείλη σου
μες στα βαθιά σκοτάδια που μονομαχούν
οι άγγελοι  με τους δικούς μου δαίμονες.
Με κατάνυξη ανίερες συννουσίες
κάτω απο μια χαλαρή απολιθωμένη ένταση.
Με κατάνυξη....
Ψυχαναγκαστικές ουτοπίες
μέσα στο ελεήμων σκοτάδι.
Και η μοναξιά να διαλύεται
σε μικρές θαμπές λεπτομέρειες.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Λέξεις μαχαίρια


Με είπαν τρελό
που αγάπησα τις νύχτες
κι αυτό το μώβ των σιωπών τους.
Μα εγώ, μέσα σε απύθμενα σκοτάδια
παίζω με λέξεις μαχαίρια.
Ξυράφια που με κόβουν βαθιά,
αιμοραγώντας το κόκκινο
πεθαμένων ρόδων.
Γαληνεμένος ύστερα ο ύπνος με αρπάζει.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Απόγνωση

Αρωστιάρες συνουσίες,
φίδια μπλεγμένα
λίγο πριν αφήσουν το δέρμα τους
απομεινάρι απωλειών.
Στο σκοτεινό λαβύρινθο της νύχτας
η απόγνωση ουρλιάζει σπαραχτικά.
Το θλιμένο πουλί φτεροκοπά τρομαγμένο.

* Τάσος Σταυρακέλης

Drama Queen


Μπλέχτηκαν στα δόντια οι λέξεις,
μισόγυμνες οι αλήθειες σαν Drama Queen
κουρασμένες απο τη θλίψη τους
σέρνουν τα τακούνια τους
στη σκονισμένη λήθη.
Απόψε κάπου ακούγεται η φωνή της Πιάφ
και η νοσταλγία χορεύει 
στην αγκαλιά μιας πόρνης μοναξιάς που ο χρόνος όλο λιγοστεύει για απαντήσεις.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Μόνο πρόσεχε



Λαξεύω λέξεις λεπίδες κοφτερές
στη σιωπή της νύχτας
απόγνωση των έσω αγγέλων
και δαιμόνων μου.
Παρθένες οι νύχτες ξεστρατίζουν
στο έρεβος της ουτοπίας
και οι μέρες πόρνες κακιές
κλείνουν το μάτι σε καταστραμένες ζωές
ισοροπώντας πάνω στον ματωμένο
υμαίνα μιας ετοιμοθάνατης μισαλοδοξίας.
Κοιμήσου εσύ τώρα.
Μην δίνεις σημασία σε λόγια ποιητών.
Μόνο πρόσεχε.
Τα όνειρα που γίναν εφιάλτες.



* Τάσος  Σταυρακέλης

Οδοιπόρα θλίψη


Κουβάρι οι σκέψεις μπερδεμένο
Στη χορταριασμένη πόρτα της νπσταλγίας
δυο περιστέρια ψάχνουν 
τη χαμένη αθωότητα των συναισθημάτων
ενώ οι καιροί  αφήνουν το βαρύ άρωμα
μιας πλανώδιας οδοιπόρας θλίψης.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Έρεβος

Έκανα τους χαμούς μου πηλό

για να αναγεννήσω το είναι μου,

τους κεραυνούς της ψυχής μου αγάπησα

που για λίγες στιγμές φώτισαν

το έρεβος αυτού του κόσμου.

Όχι, δεν θα κοιτάξω ξανά πίσω.

Μες" στον καπνό άφιλτρων τσιγάρων

αλλάζω δρόμους και κατευθύνσεις

γκρεμίζοντας στο διάβα μου

μονοδρόμους και αδιέξοδα.

Σας αφήνω τώρα στην αλλαζονία σας.

Να ταξιδεύεται σαν επιζώντες ναυαγοί

με την παλιόβαρκα της αρρωστιάρας

ματαιοδοξίας σας στα νεκρικά

σκοτάδια

της σκουριασμένης ψυχής σας.

Σαν θλιβερά σκουπίδια στολισμένα επιμελώς

με τη χρυσόσκονη της μισότρελης ουτοπίας.

 * Τάσος  Σταυρακέλης

Αδιαφορία


Ο λάκος με τα φίδια
μεγαλώνει ερήμην σου.
Εις βάρος σου.
Κοιμήσου τώρα.
Στις σπασμένες λεπίδες
της σχιζοφρενούς αδιαφορίας σου
ξεψυχούν ζωές προδωμένες.
Κοιμήσου τώρα.
Καταπίνωντας σαν χάπι
τη λήθη της αδιαφορίας σου.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Οι λυποτάκτες των ονείρων


Κυριακές με δειληνά μελαγχολίας
χάνονται σα δραπέτες
προς άγνωστη κατεύθυνση.
Θλιμμένα τα αγάλματα, ατενίζουν
σκόρπιες εικόνες στο λαβύρινθο
μιας χώρας που εκπόρνευσαν,
πόρνη στο μεγάλο παζάρι των εθνών,
αλυσοδεμένη ιέρεια
στο βωμό μεγάλων αφεντάδων.
Οι λυποτάκτες των ονείρων
βαδίζουν τώρα χέρι μέ χέρι
με τους φυγόδικους της ζωής.
Στο μεγάλο μονοπάτι
του απόλυτου κενού.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Οι νύχτες των ποιητών


Τις νυχτες οι ποιητες
πλαγιαζουν σε λεξεις λεπιδες
συνουσιαζομενοι με ονειρα
που εμειναν παρθενα.
Αυτα, που ξεμειναν
σε μια καταραμενη ληθη
σαν παναγνες γεροντοκορες.
Που ακομα περιμενουν και ελπιζουν.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Φωταψίες


Κάθε φθινόπωρο
αγρυπνώ διαμελίζωντας
μες στο σκοτάδι τα χνάρια 
μιας μοναξιάς που ταλαντεύεται
σαν ανάσα ενός μελοθάνατου.
Ξημερώματα ανάβω όλα τα φώτα.
Σιωπηλός μέσα στις φωταψίες
αναμένω με προσμονή που τρεκλίζει
την εκπλήρωση φοβισμένων ονείρων.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Φοβάμαι

Γυμνό το σώμα σ' ένα κρεβάτι

με τη σκιά της μοναξιάς στο πλάί

και η ψυχή να κρυώνει

σαν αδέσποτο μες στο χειμώνα.

"Φοβάμαι" μου σιγοψιθυρίζει

την ώρα που μιά σκέψη

με μιά τεράστια βαλίτσα όνειρα

προσπαθεί να βρεί πόρτα ανοιχτή

να δραπετεύσει.

Γιά ενα ταξίδι στην Ουτοπία.

"Φοβάμαι" επαναλαμβάνει δυνατά.

Τα ημιτελές όνειρα.

Την ημιτελής ζωή.

Κοίτα! Γύρω ο κόσμος μικραίνει.

* Τάσος  Σταυρακέλης

Φθινόπωρο ψυχών


Μικραίνει η μέρα, λιγοστεύει το φως
σ" ένα φθινόπωρο ψυχών ξεγελασμένων.
Κι εγώ παλι γατζόνωμαι απ' τη ζωή
σα λαθρεπιβάτης σε τραίνο
με άγνωστη διαδρομή κσι προορισμό.
Η υπομονή μου εξαντλήθηκε.
Η ελπίδα σα νεκροζώντανη πιάνει
τα βράδια παρτίδες μαζί μου.
Η μόνη. δύναμή μου 
κάποιοι σκόρπιοι στίχοι.
Που κι αυτήν ο άνεμος την παίρνει,
σαν φύλλο ξερό στη δύνη του αέρα

* Τάσος  Σταυρακέλης

ΟδόςΠειραιώς

Νύχτα στην οδό Πειραιώς.
Κάτι αμούστακα αγόρια
ηδονές αναζητούν
σε σκοτεινά κακόφημα στενά
και σε   μπουρδέλα
με βαρύ άρωμα από λιβάνι
και αμαρτία.
Νύχτες κολασμένες
στης απελπισίας τα λεριά σεντόνια.
Κι έχει μιά πανσέληνο απόψε.....
Μιά Μαντάμ καπνίζοντας
το άφιλτρο sante της μονολογεί.
Μην την πιστεύεις τη Σελήνη.
Πλαννεμένη είναι κι αυτή.

* Τάσος Σταυρακέλης
(Απο ανέκδοτη συλλογή μου)

Σωμάτων αινίγματα

Ήταν τσ σώματα γυμνά κι ωραία
σαν αρχαιοελληνικά αγάλματα
που άφησαν αποτυπώματα ηδονών
μέσα σε ανήλια δωμάτια κελιά.
Μέσα στους ιστούς μιας μοναξιάς αράχνης, σώματα που στις ονειρωξεις
τους άστρα μικροί ηδονοβλεψίες
κοκκίνιζαν, μικρές φωτιές
που πυράκτωναν τη νύχτα.
Παρθένες οι νύχτες....
Αμαρτωλοί οι έρωτες....
Έρωτες αυτόχειρες
κάτω από μαυυρόασπρες αφίσες.
Η Μαιρυλιν αυτοκτόνησε
και ο Ντήν έφυγε τόσο νέος.
Μόνο δύο σκουριασμένα καρφιά
έμειναν στον τοίχο.
Να μαρτυρούν την ύπαρξή τους.
Ίσως και την απουσία τους.


* Τάσος  Σταυρακέλης

ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ

 Μιλάμε...

Μα οι σίωπές σου μαρτυράνε
 πως με μαχαίρι βλέμα
 αργά λαβώνεις
 την πεθαμένη προσμονή μου.

Αλυσσοδέθηκα
στη φυλακή σου με εγκαρτέρηση
 λησμονημένων εραστών
 που αναζητάνε ένα χάδι.

Χτίζω άμυνες που γκρεμίζεις,
μικρά σπιρτόκουτα στα χέρια σου
 και ζωγραφίζω την αγάπη
 με χρώματα αταίριαστα...

Μήπως με αφήσεις
 να κρυφτώ έστω για λίγο
 μέσα στο άπειρο της ψυχής σου,
στους δαιδάλους.

* Τάσος  Σταυρακέλης

Ξεχασμένο σ'αγαπώ

Τώρα μόνος, να τινάζω
στο μπαλκόνι τα ρούχα μου,
λές και θα φύγει απο πάνω τους
η μοναξιά σα σκόνη.
Χτές κάτι έπεσε απ' τις τσέπες
με θόρυβο στο πάτωμα.
Ένα ξεχασμένο μπαγιάτικο "σ' αγαπώ"
ράγισε μονομιάς σα τζάμι στο χειμώνα


*  Τάσος  Σταυρακέλης

ΨΥΧΗ ΑΓΡΙΜΙ

Δεν εξημερώνεται
η ψυχή μου
Θεριό άγριο είναι
που τρέφεται
απ' τις παλιές πληγές του.

Που ξεδιψά τη σάρκα του
με το κλάμα μιάς θλιμμένης βροχής.

Δεν εξημερώνεται
η ψυχή μου
Πέτρωσε τις ευτυχισμένες στιγμές
για να πολλαπλασιάζει τις ζωές,
εκείνες που ονειρεύτηκε
μα δεν έζησε.

Δεν εξημερώνεται
η ψυχή μου
Μόνιασε με μια ιλιγγιώδη αίσθηση
σαν να γκρεμίζεται
σε μια σήραγγα του χρόνου,
δίχως αρχή και τέλος.

Χωρίς κανείς ποτέ
να δώσει χέρι βοηθείας.

#ΤάσοςΣταυρακέλης (Απο ανέκδοτη συλλογή μου)

Η τρελό Φλώρα


Ήταν γύρω στα πενήντα, κυκλοφορούσε πάντα με μακριές τσιγγάνικες φούστες, φορώντας στο λαιμό και στα χέρια της φθηνά ψεύτικα κσμήματα.
Όλοι την ήξεραν η "τρελή", η "μουρλή", η "σαλεμένη".
Κανείς δεν την έλεγε με το όνομα της.Μόνο ο παπαΓιώργης, ο παπάς της ενορίας μετά το μουρλή έβαζε και το Φλώρα.Η μουρλοΦλώρα....
Είναι μη σου βάλουν τη σφραγίδα.Την κουβαλάς πάνω σου μια ολόκήρη ζωή.Σαν ανεξίτηλος λεκές στην ψυχή.
Η τρελοΦλώρα που αγαπούσε όλον τον κόσμο.
Η μουρλοΦλώρα που ποτέ δεν ζήτησε ελεημοσύνη.
Μόνο κάτι ψυχουλάκια αγάπης των συνανθρώπων της ήθελε, τίποτα αλλο
Κυκλφορούσε πάντα με δύο αδέσποτα σκυλιά στο πλάϊ της.Οι δυο πιστοί και αγαπημένοι της φίλοι,οι δυο σωματοφύλακες της.
Κάθε πρωί καλημέριζε ευγενικά τους γείτονες και τους καταστηματάρχες της γειτονιάς.Γύριζαν αλλού τα πρόσωπα τους, έκαναν πως δεν άκουγαν, προσπερνούσαν. Μόνο ο Στέφανος, το παλικάρι που είχε το βιβλιοπωλείο την καλημέριζε και συχνά της επιανε κουβεντούλα.
Ο Στέφανος, που είχε αναγνωρίσει στο πρόσωπο της μια  ευγενική ψυχή. Σ' εκείνη που όλοι αποκαλούσαν τρελή...

*  Τάσος  Σταυρακέλης

(Απο ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων μου)

Πυρπόληση


Κοίτα, κάποιος πυρπόλησε
την αξιοπρέπεια και την ελπίδα μας.
Το καλοκαίρι, με μια θλίψη
και μιά έκφραση χαλαρής αδημοσίνης
μας προσπέρασε βιαστικά.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Αγάπη Μίσος

 Σε κουβαλάω
 μέσα μου
 Κρυμμένη
 σ' εκείνη
 τη βαθιά ουλή,
σχέδιο γραμμικό
 στο πίσω μέρος
 της καρδιας.

Έτσι......

Για να γεφυρώνω
 το όνειρο με τον εφιάλτη
 Το υπαρκτό με το ανύπαρκτο
 Την Κόλαση με τον Παράδεισο
 Το ψέμα με την αλήθεια

 Να γεφυρώνω....
Την αγάπη και το μίσος μου
 για σένα

 * Τάσος  Σταυρακέλης

[....] Αυτή η  ταράτσα.....
Ήταν το απάγγειο, το απάνεμο λιμάνι του
στις τρικυμίες τη ψυχής του.Εκεί γαλήνευε, παρέα με τ' άστρα και τα χλωμά φεγγάρια που άλλωτε τον κοιτούσαν χαρούμεν κι άλλωτε δακρυσμένα.
Όπως και η δική του ψυχή που έπλεε στα αβέβαια νερά μιας χαρμλύπης. Που αναζητύοσε μια  σταγόνα αληθινής ευτυχίας.
Παλι απόψε τον είχε τυλίξει με τα γκρίζα φτερά της αυτή ή καταραμενη πεταλούδα, που πάντα έρχεται απρόσκλητη χωρίς να σε ρωτήσει. Που σου επβάλει την  παρουσία της θές δεν θές.
Που σε δένει  χειροπόδαρα και σε φιμώνει χάνωντας το ενδιαφέρον γα Ζωή.
Ναι, απόψε πάλ η κατυάθλιψη τον κερνούσε σφηνάκια μελαγχολίας γαρνιρισμένα με θλίψη.
Αυτός κι αυτή.Σαν φιλαράκια, πρόσωπο με πρόσωπο.
Και στη μέση ένα δάκρυ απο ένα αστέρι που δάκρυσε.
Αφήνωντας το σχήμα μιας ραγισμένης καρδιάς.

Τάσος  Σταυρακέλης
(Απόσπασμα από ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων μου)

Φωταγωγός



Ξενυχτώ δίπλα στις αναπνοές
ενός άγρυπνου ρεαλισμού
που προσπαθεί να με εξοντώσει.
Κάθε ξημέρωμα
φοβισμένες βεβαιότητες επαναστατούν,
σκαρφαλώνουν στον φωταγωγό
ηδονοβλεψίες της ζωής
σε σκονισμένα παράθυρα.
Σε σπίτια που μυρίζουν τη σήψη
μιας μίζερης ζωής.
Και στον ακάλυπτο, μια χούφτα σφαίρες
από  απεγνωσμένες αυτόχειρες ελπίδες.
Ένα περιστέρι φτερουγίζει μακριά
φοβισμένο απο την πραγματικότητα.


* Τάσος   Σταυρακέλης

Ουτοπικές συννουσίες


Μέσα σε έναν νευρασθενή κόσμο
γυμνοί απο ενοχές περπατήσαμε,
το μόνο που μας απέμεινε
είναι οι ήττες μας και κάτι ονειρώξει
- άνευ λόγου και αιτίας -.
Καθισμένοι σε βουλιαγμένους
από την θλίψη καναπέδες
σκηνωθετούμε τώρα
τις ανύπαρκτες ζωές μας.
Σιωπήστε τώρα.
Κοιμοιθήτε, κάτω απο το άγρυπο
μάτι της πόρνης νύχτας
που συννουσιάζεται με τους δικούς της
Αγγέλους και Δαίμονες.
Μέσα στην ιλιγκιώδη λάμψη
μιας ακόμα ουτοπίας


* Τάσος Σταυρακέλης

Χάρτινα φεγγάρια


Κάτω από χάρτινα φεγγάρια
με ένα μισοάδειο ποτήρι κρασί
διάβαζε πάντα το πεπρωμένο του
μέσα στον βαρύ καπνό
των άφιλτρων τσιγάρων.
Με μιά μοναξιά  να τον παιδεύει
και να την  παιδεύει,
μαζεύοντας σφαίρες
από σκοτωμένες στιγμές
και σκέψεις αυτόχειρες.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Λυγμός


Μες στις φλέβες μου
ρέει ένας λυγμός,
σου σιγοψιθυρίζει "σ' αγαπώ".
Άραγε τον άκουσές ποτέ
ή τον προσπέρασες;


* Τάσος  Σταυρακέλης

Απελπισμένες σιωπές




Είναι μέρες που ξημερώνουν
στις όχθες του κορμιού μου
κρύσυαλλα σπασμένα,
ξυράφια που αφήνουν
χαρακιές στη μνήμη μου
ματώνοντας τα θεριά της ψυχής.
Τότε, που ο λόγος ψυχοραγεί
στις απελπισμένες σιωπές
σε έναν κόσμο με κατάγματα ζωής.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Σταύρωση


Κάτι από άλικο φίλι,
γεύση απο αίμα προσδωσίας
στα χείλη μου,  όποτε βλέπω
εκείνη την παλιά ασπρόμαυρη
φωτογραφία μας στο σκουριασμένο
καρφί του τοίχου να με κοιτά.
Μα ποιά Σταύρωση
είχε χρυσά καρφιά;


* Τάσος  Σταυρακέλης

Άτιτλο



Στο μεταξένιο σεντόνι
της λήθης σε φύλαξα,
Μα εσύ, νύμφη ηδονών
τα βράδια αισθησιακούς  
χορούς  χορεύεις
μέσα στην ατελείωτη σιωπη
μιας θανατερής απουσίας.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Ουτοπία


Σε βάθρο σε έβαλα
ιερή εικόνα στο κελί της ψυχής μου.
Μα κάθε που νυχτώνει
η ουτοπία αναφλέγεται
και η μοναξιά μου ξεγυμνώνεται
ψάχνωντας ένα άλλοθι.

Εσύ ο θανατός μου.
Εσύ η νεκραναστασή μου.
Στο όνειρο που ζητά δικαίωση.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Υπνοβάτης

Βάρος δυσβάσταχτο.
Επίπονο, σκληρό.
Να προσμένεις το ανεκπλήρωτο.
Κι εσύ, στα ονειρά μου υπνοβάτης,
βαριά σκιά πάνω στην τσαλακωμένη μου
ψυχή, να αφήνεις τα σημάδια σου
με μια κτηνώδη μανία.


* Τάσος   Σταυρακέλης

Εργάτης ονείρων


Έστριβε τσιγάρο
με μια έκφραση
χαμένης παιδικότητας.
Με πλάτη σκυφτή,
σαν εναπομείναντας
εργάτης ονείρων.

Δίπλα του η ζωή
διαλύοταν σε μικρές
λαμπερές λεπτομέρειες
κάτω απο ένα ήλιο αλήτη.


* Τάσος Σταυρακέλης

Δεκαπενταύγουστος στην πόλη.


Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, παραμονή της Κοιμήσεως της Παναγίας.Η γειτονιά σε πλήρη ηρεμία, κι εμείς οι λίγοι που μείναμε , άλλοι για οικονομικούς λόγους, άλλοι απο πεποίθηση και άλλοι που "ξέμειναν" να ταϊζουμε τα αδεσποτάκια.
Ξεκίνησα τη μέρα με μια ψυχική εφορία.....να ναι λόγω της γιορτής, δεν ξέρω.Αποφάσισα να ανέβω Αθήνα για αγορα βιβλίων σε μεγάλο γνωστό βιβλιοπωλείο.Για ώρα περπατούσα στα μονοπάτια των βιβλίων και ας είχα παει με τη λίστα αυτών που ήθελα.Η μανία των βιβλιοφάγων , σκέφτηκα.
Μετά στάση για καφέ στην Πλατεία Κοραή.Δίπλα μου μια κυρία με σακούλες ψώνια ανεστενάζωντας έκατσε στο δίπλα τραπεζακι.Ζέστη, γυρίζει και μου λέει.Σε λίγο καταφθάνει ένα τσούρμο"καλόγριες" πλησιάζουν την κυριά και διαπιστώνω ότι είναι τσιγγάνες και πουλούν τάχα σταυρουδάκια.Η κυρία έβγαλε να πάρει ένα, ανυποψίαστη.Οι ψευτοκαλόγριες έφυγαν.Και ξαφνικά η κυρία βγάζει ένα Παναγία μου.....της είχαν κλέψει το πορτοφόλι ταχυταχτηλουργικα!!!
Έφυγα στεναχωρημένος για το πάθημα της κυρίας παραμονή της Παναγιάς.Ποδαράτος απο Πανεπιστημίου περπάτησα μέχρι το Μοναστηράκι.Θυμήθηκα τον Ορχάν Παμούκ στις περιπλανήσεις του στους δρόμους και τα σοκάκια της Πόλης στο βιβλίο του Ινσταμπούλ.
Στη πλατεία Μοναστηρακίου τουρίστες , πρόσφυγες, μετανάστες και αποκληροι της ζωής στο γνωστό παιχνιδάδικο ξαπλωμένοι στα χαρτόκουτα τους.....όλες οι φυλές σε ένα μωσαϊκό που προκαλεί χαρμολύπη.Αφου βολτάρισα στα μαγαζιά του Μοναστηρακίου αποφάσισα επιτέλους να επιστρέψω.Περνώντας απο Πειραιώς ήταν η ώρα του συσυτίου στο Κέντρο Σύτησης του Δήμου Αθηναίων.....άλλο μωσαϊκό κατατρεγμένων εκεί....ένιωσα ένα σφύξιμο στο στομάχι.
Αύριο σκέφτομαι, ξημερώνει της Παναγίας.Και όλοι αυτοί οι συνανθρωποί μας να τους προσπερνάμε βιαστικά.Λες και θα μας μολύνουν
Άνθρωποι σαν αόρατοι για μας.
Βλέπεις μάθαμε να ρίχνουμε βαριά παραπετάσματα και προσπερνάμε οτι δεν μας ενδιαφέρει.Ή ίσως οτι φοβίζει.Τον καθένα για διαφορετικούς λόγους.
Καλή Παναγιά λοιπόν με υγεία και περισσότερη καρδιά και συναίσθημα


* Τάσος  Σταυρακέλης

Άβατον


Αιχμαλωτίστηκα στο βλέμμα σου,
βλέμμα με την ταπεινότητα αγίας
σε Βυζαντινή τοιχογραφία.
Μα ποτέ δεν κατάφερα να κοινωνήσω 
των αχράντων μυστηρίων της καρδιάς σου.
Πάντα ένας δαίμονας μου απαγόρευε
την είσοδο στο  ιερό της ψυχής σου.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Συμπληγάδες


Πάντα εσύ οι Συμπληγάδες μου.
Πάντα εσύ το ταξίδι μου
σε μια Ιθάκη που χρόνια προσμένω.
Πάντα εσύ σε στίχους να μπερδεύεσαι,
πάντα εσύ κάθε ξημέρωμα
το όνειρο να σημαδεύεις με μια σφαίρα.


* Τάσος  Σταυρακέλης 

Πάντα εσύ


Πάντα θα είσαι ένας έρωτας
που προκάλεσε συντριπτικό
κάταγμα στην ευαίσθητη καρδιά μου.
Πάντα εσύ θα είσαι οι Κυριακές μου
με την αινιγματική τους θλίψη
που αδειάζουν τη ζωή μου απο νόημα.
Αφήνωντάς με στον μελλοντικό μου 
όλεθρο.


* Τάσος  Σταυρακέλης