Πορεύεσαι τυλιγμένη
σε μιά εσάρπα ψεύδους
σκορπώντας σε σκονισμένους ουρανούς
το χάρτινο και πλαστό εγώ σου.
Τις νύχτες σαν μαύρη αράχνη
δαιδαλώδεις ιστούς φτιάχνεις,
αρρωστημένες ονειρώξεις
σε ανέραστες ηδονές που κραυγάζουν
για λίγο ψέμα στη μοναξιά τους.
Συνουσίες που μυρίζουν σάπιο αίμα
και νικοτίνη από τσιγάρα βαριά.
Σου φώναξα " θέλω γυμνή την ψυχή σου".
Μα εσύ προσπέρασες και χάθηκες
στο έρεβος μιας αρρωστιάρας νύχτας.
* Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου