Ήταν τσ σώματα γυμνά κι ωραία
σαν αρχαιοελληνικά αγάλματα
που άφησαν αποτυπώματα ηδονών
μέσα σε ανήλια δωμάτια κελιά.
Μέσα στους ιστούς μιας μοναξιάς αράχνης, σώματα που στις ονειρωξεις
τους άστρα μικροί ηδονοβλεψίες
κοκκίνιζαν, μικρές φωτιές
που πυράκτωναν τη νύχτα.
Παρθένες οι νύχτες....
Αμαρτωλοί οι έρωτες....
Έρωτες αυτόχειρες
κάτω από μαυυρόασπρες αφίσες.
Η Μαιρυλιν αυτοκτόνησε
και ο Ντήν έφυγε τόσο νέος.
Μόνο δύο σκουριασμένα καρφιά
έμειναν στον τοίχο.
Να μαρτυρούν την ύπαρξή τους.
Ίσως και την απουσία τους.
* Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου