Η αλήθεια της θλίψης



Έμαθα να φιλώ τη θλίψη στο στόμα
να γεύομαι την πικρή γεύση του φιλιού αντίδωτο κορεσμένων ημερών. Σιχάθηκα την ψεύτικη
και πλαστή ευτυχία σας,
κούκλα ακέφαλη
ξεβρασμένη σε ακτές ουτοπίας,
να σας κοιτά τρομαγμένη
με το αιδείο να χάσκει
σα ξεχασμένο μαραμένο ρόδο. Χαθείκατε μέσα σε ανάπειρες μέρες
και πόρνες νύχτε που συννοισιάζονται ασύστολα με εφιάλτες και όνειρα. Χαθείκατε μέσα στο φόντο
της μαυρόασπρης ζωής σας,
θαμπές φιγούρες σε άνοστες πόζες
με ηδονοβλεψίες θεατές.
Γι αυτό, προτίμησα
την αλήθεια της θλίψης,
να μπαινοβγαίνει απ'το παράθυρο
σαν ένα αερικό .
Θλίψη,η μόνη αυθεντική μες στη ζωή.



 Τάσος   Σταυρακέλης

Ρόζ λιλά



Στα βλέφαρά μας
παίζουν κρυφτό αλήτες έρωτες, μέσα σε δωμάτια ρόζ-λιλά
που μυρίζουν
βαρύ άρωμα μοναξιάς.
Κρυσφήγετα για κηνυγημένους αμαρτωλούς και αγίους.
Και πιο βαθιά και απο την ψυχή τους κρυμένη η ουτοπία
μέσα σε σώματα διεγερμένα
απο μια υπέρτατη ανάγκη
για ένα μόνο χάδι.
Κι ένα φτηνό φιλί.


Τάσος  Σταυρακέλης

Καιροί διεφθαρμένοι



Στο απέραντο χάος
καιρών διεστραμένων
και έκφυλων
η μόνη παρηγοριά τα όνειρα
μικρών αποστάσεων,
την ώρα που η ψυχή τρίζει
κάτω απο αστέρια.
Μαριονέτες με κομμένο νήμα
μες στο σύμπαν.



Τάσος   Σταυρακέλης

Το μαύρο αίμα της θλίψης



Τις νύχτες ανοίγω το παράθυρο
κι ελευθερώνω όνειρα ισοβήτες
που χρόνια εκτοίουν την ποινή τους τυλιγμένα στο βαρύ μανδία της λήθης. Στις βραδυνές ειδήσεις
ανάμεσα στις πολύχρωμες διαφημίσεις που δεν μπορώ να συλλάβω
την ανοησία των χρησμών τους
ένα κοριτσάκι νεκρό στην ακτή.
Δίπλα στους βράχους
που μυρίζουν θάνατο.
Και ο θεός, ο δικός μου, ο δικός σου, των άλλων,τρομαγμένος κρύφτηκε. Που να πιστέψω τώρα;
Τώρα, που στις φλέβες ρέει ο φόβος
και το μαύρο αίμα της θλίψης;
Τώρα, που το ιερό θυμίαμα
όλο πήγε στράφι.


Τάσος  Σταυρακέλης 

Κλειδωμένες λέξεις.

 Αρέσκω με στο να αφουγκράζομαι
τις παρθένες σιωπές σου,
να μπαίνω σαν αερικό στο στόμα σου και να ιχνηλατώ όλες εκείνες
τις φοβισμένες λέξεις
που δεν τόλμησες να ειπωθούν .
Γιατί δε μιλάς;
Πές κάτι, εστώ και άσχετο.
Έστω και αστείο.
Κλειδώσαμε λέξεις ανύπωτες
μες στα μπαούλα της ψυχής μας πετώντας τα κλειδιά
στη μοναξιά μας.
Και τα αισθήματα κι αυτά φυλακισμένα σε κελιά ανήλια που καρτερούν
και λαχταρούν μια κάποια εξιλέωση. Μίλα,πες κάτι.
Κάνει κρότο απόψε η σιωπή
και με φοβίζει.
Μίλα,πάντα φοβόμουν
την τόση ησυχία.

Τάσος Σταυρακέλης

Αιμοσταγείς ουρανοί


Μάθαμε να υφαίνουμε σαν άνθρωποι αράχνες, όλους τους πλαστούς έρωτες κάτω απο Αυγουστιάτικα φεγγάρια, έρωτες στοιχειωμένους απο εραστές προδωμένους που ένιωσαν μια γλυκιά ανατριχίλα στους λαγόνες απο φιλιά σπελπισμένα.
Κι έμενε εκείνη η πόρνη ανάμνηση
να κατοικεί κάτω απο τις κόγχες των ματιών και να δακρύζει κάθε που αιμοσταγείς ουρανοί τρυπούν με τις λόγχες τους την ψυχή.



Τάσος Σταυρακέλης

Η θλίψη των δειληνών


Ξεμάκρυναν εκείνα τα ανέμελα
τρελά καλοκαίρια
με την λεμονάδα Έψα,
με κουφετάκια μαστίχας Έλμα

και λουκουμάδες με μέλι
στα ζεστά απογεύματα.
Κοίτα γύρω....μας απέμεινε
μια κουρασμένη προσμονή
και μια σκονισμένη ελπίδα
να κοιτούν με τρόμο
την θλίψη των δειληνών.



Τάσος    Σταυρακέλης

Θλιμμένες ονειρώξεις


Είναι κορίτσια που μέσα στα τσαλακωμένα τους σεντόνια
μυρίζουν γιασεμί και λιβάνι,
σαν ιέρειες στο ναό της Αφροδίτης. Είναι και αγόρια ομόλυντα
σε σπίτια σακατεμένα
απο βασανισμένες νύχτες μοναξιάς
καί όνειρα άγρια
με θλιμμένες ονειρώξεις,
που αποζητούν μόνο μια αγάπη
που να τους πνίξει
σαν βρόγχος στο λαιμό.
Σε μια ιέρεια μπροστά να ξεψυχήσουν.




Τάσος   Σταυρακέλης

Όνειρα πυρπολημένα


Μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη σου σαν βάμπ θεατρίνα το '30
παίρνεις πόζες, ασκήσεις θάρρους κομψά τις αποκαλείς.
Μα το είδωλό σου πάντα φοβισμένο. Μια σκιά πάντα εκείνα θαμπώνει τη λάμψη στο κρύσταλλο,
είναι που τα όνειρα σου πυρπολήθηκαν σκορπώντας παντού την καπνιά τους. Είναι που σφίγγεις τις γροθιές και οι απουσίες επανέρχονται δρυμίτερες. Είναι που η μοναξιά τρύπωσε στα κατάβαθα της ψυχής σου
φτιάχνοτας τη φωλιά της
σαν πουλί τρομαγμένο.


Τάσος  Σταυρακέλης

Μνήμες μαυροφόρες


Σε χλωμά δωμάτια μοναξιάς ερωτοτροπούν όλοι οι δαίμονες
με τις μάγισσες της ζωής μας σιγομιλώντας με αποκηρυγμένους στίχους καταραμένων ποιητών.
Στον θολό καθρέφτη μια ραγισμένη στην όψη αγία σκορπά μαραμένα ρόδα και αγγελτήρια θανάτου αυτόχειρων ερώτων την ώρα που μνήμες μαυροφόρες ξερνούν αρώματα λεβάντας και ένας έκπτωτος άγγελος κλαίει στο βουβό σκοτάδι.
Κι εγώ,μέσα στο μώβ της απουσίας
ζώ ακόμα έναν μικρό θάνατο
λίγο πρίν γίνω
μιά αστραπή στήν προσμονή.



Τάσος  Σταυρακέλης

Κρυφός αναστεναγμός

Όχι, δεν πενθώ για τα ανεκλπήρωτα της ζωής μου,
δεν θρηνώ για λαβωμένους έρωτες
που ξεψύχησαν αβοήθητοι
σε σταυροδρόμια με φώτα νέων,
που αναβόσβηναν σαν σφιγμός
μεταξύ ζωής και θανάτου.
Μα να, είναι εκείνος ο γαμημένος αναστεναγμός που έχει φωλιάσει ανάμεσα στη γλάστρα με τα γιασεμιά. Και κάθε βράδυ
αναστατώνει την ψυχή μου.

 Τάσος   Σταυρακέλης

Η θλίψη ενός καλοκαιριού



Θλιμμένο καλοκαίρι
και οι χαρές ξέμπαρκες
σε παροπλισμένα όνειρα.
Σήμερα στη γλάστρα 
με το κόκκινο γεράνι
κρύφτηκε μια κραυγή.
Χαμένη σε δρόμους με αδιέξοδα φοβισμένη και απελπισμένη
με κροιφοκοιτά.
Κι εγώ όλο περιμένω να μου πεί κάτι. Έστω, να ουρλιάξει
μες στην άγρια μοναξιά της.



 Τάσος   Σταυρακέλης

Ερπετά


Μιά σιωπηλή κραυγή
προσπαθεί να βρεί έξοδο κινδύνου στην μικρή εκείνη φλέβα
που πάλλεται σαν ημίτρελη,
εκεί, στην μεριά του κρόταφου.

 Ξύπνησε η λήθη
από μιά ατέλειωτη συνουσία
υποταγής με το αβέβαιο.

 Πως να ξορκίσεις τους δαίμονες
όταν καιροφυλαχτούν
πίσω από πόρνες ιέρειες
που ξερνούν θανατηφόρα ερπετά μπροστά στα πόδια
μιας ματωμένης Δημοκρατίας;




Τάσος   Σταυρακέλης

Ακρωτηριασμένες στιγμές



Ανοίγω δρόμους στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους της εύθραυστης πληγωμένης και τσακισμένης ψυχής μου.
Κάτω απο το δέρμα μου,
σα χαρτί που γίνεται όλο
και πιο πολύ διάφανο
υποβόσκουν τώρα όλα τα ναυάγια ακρωτηριασμένων στιγμών  σε έναν χρόνο που κυλά γύρω μου ανελέητα.
Δε φοβάμαι τώρα 
τους μονοδρόμους της ζωής. Χρωματίζω τη μοναξιά κατακκόκινη. Και βάζω ταμπέλα "Ξεπούλημα μοναξιάς.
Τιμή ευκαιρίας"



Τάσος  Σταυρακέλης