Γίναμε κομμάτια διαβάζωντας Σύλβια Πλάθ μέσα σε νύχτες
σκεπασμένες με αιθαλομίχλη.
Δακρύσαμε με Rien ne va plus
της Μαργαρίτας Καραπάνου
όταν η ψυχή κρύωνε στη μοναξιά της
και ο τρελός λαγός του Σαχτούρη έτρεχε, μαύρη σκιά στον τοίχο.
Κι έμεινε μια ανήμπορη νοσταλγία
τις μοχθηρές μέρες να συντροφεύει
τα ανάπηρα όνειρά μας.
*
Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου