ΤΟ ΦΥΛΑΧΤΟ

Έρχεσαι στα ονειρά μου αθόρυβα
σα να μην πατάς στο φθαρμένο
πια μωσαικό,μα αιωρείσαι.
Πάντα με την ίδια λάμψη,
πάντα με μιά θάλασσα γαλήνεια στα μάτια,
πάντα με ένα χαμόγελο
σαν φλόγα να ζεσταίνει της ψυχής την παγωνιά
και μ'ένά χάδι σου γλυκό για φυλαχτό.
Και τότε πιάνουμε κουβέντα.
Λέμε όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν.
Μου λες πως είσαι ευτυχισμένη τώρα πιά,
πως η χαρά σου είιναι μεγάλη και γιά μένα.
Και τότε κλαίω.
Όχι όχι,δεν είναι δάκρυα λύπης ,μα χαράς.
Κι ύστερα χάνεσαι,άυλη μορφή μέσα στη νύχτα,
προσπαθώ να σε κρατήσω κοντά μου 
λίγο, τόσο δα λίγο ακόμα,μάταιος κόπος,
σαν αερικό φεύγεις φωναζώντας μου γελαστή
''παντά μπροστά προχώρα,έγω είμαι εδώ,
να σε προσέχω και πάντα να σε αγαπώ''.
ΤΑΣΟΣ   ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ   25-10-2011
          (Στη μνημη της μητερας μου)