Φθινοπωριασε.
Ποσο αγαπω τα φθινοπωρα....
Επεσαν τα πρωτα φυλλα,
κλαδια γυμνα και μονα
τα τυλιξε κι αυτα η μοναξια.
Φυλλα που παρασερνει το βοριαδακι
και χανωνται,σαν εκεινα τα ''σ'αγαπω''
που παρασυρθηκαν και χαθηκαν στα συννεφα.
Φυλλα πρασσινα που εγιναν χαλκινα
σαν εκεινες τις φωτογραφιες περασμενων ερωτων
με τα μισοσβησμενα χαμογελα
που σιγα σιγα,χρονο το χρονο κιτρινησαν.
Μα το περιγραμμα της κορνιζας
εμεινε για παντα στον τοιχο
να κλεινει μεσα του την απωλεια
μιας προσκαιρης ευτυχιας.
ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ
Ποσο αγαπω τα φθινοπωρα....
Επεσαν τα πρωτα φυλλα,
κλαδια γυμνα και μονα
τα τυλιξε κι αυτα η μοναξια.
Φυλλα που παρασερνει το βοριαδακι
και χανωνται,σαν εκεινα τα ''σ'αγαπω''
που παρασυρθηκαν και χαθηκαν στα συννεφα.
Φυλλα πρασσινα που εγιναν χαλκινα
σαν εκεινες τις φωτογραφιες περασμενων ερωτων
με τα μισοσβησμενα χαμογελα
που σιγα σιγα,χρονο το χρονο κιτρινησαν.
Μα το περιγραμμα της κορνιζας
εμεινε για παντα στον τοιχο
να κλεινει μεσα του την απωλεια
μιας προσκαιρης ευτυχιας.
Φθινόπωρο:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://pavlidoykakia.blogspot.com/2010/10/blog-post_20.html
Απεραντοσύνη στο μπαλκόνι μου,
τυλιγμενο όλο το σύμπαν
σε μία βελούδινη κουβέρτα ...
Όλες οι λέξεις
μια γουλιά καφέ...
Κινήσεις μετρημένες
στον άβακα
που παιδικά μετράει ως το 9...
Κλείνω τα μάτια
κι εκεί ζωντανεύουν Όλα..
Όλα όσα δε χωράνε στην αγκαλιά μου..
οι ευτυχίες, που γλυκαίνουν τον καφέ μου...
οι περίπατοι, που μου έμαθαν τον Κόσμο σου...
οι εξομολογήσεις σου, που ακόμη ανάβουν τ'αστέρια...
οι πειρασμοί, που με αδέξια κόλπα,
χύνουν λίγες σταγόνες καφέ στην κουβέρτα.
Όμως, πάντα ξεχείλιζε το συναίσθημά μας..
πάντα έσταζε το κόκκινο του φιλιού
περίσσεμα αποχρώσεων
και γινόταν χάλια η Ζωή μας...
Σήμερα, δίχως Τίποτε.. μα με Όλα...
κουλουριασμένη γύρω από το Κέντρο του Εαυτού μου
μπροστά στο απέραντο γαλάζιο της θαλασσας,
σε νιώθω...
τριγυρίζεις ακόμη εδώ..
σαν βραχνή χροιά φωνής
στο παρασκήνιο των τραγουδιών...
σαν γεύση ονειροπόλησης
που βούλιαξε στον καφέ μου....
Σε φιλω...