Έρεβος

Έκανα τους χαμούς μου πηλό

για να αναγεννήσω το είναι μου,

τους κεραυνούς της ψυχής μου αγάπησα

που για λίγες στιγμές φώτισαν

το έρεβος αυτού του κόσμου.

Όχι, δεν θα κοιτάξω ξανά πίσω.

Μες" στον καπνό άφιλτρων τσιγάρων

αλλάζω δρόμους και κατευθύνσεις

γκρεμίζοντας στο διάβα μου

μονοδρόμους και αδιέξοδα.

Σας αφήνω τώρα στην αλλαζονία σας.

Να ταξιδεύεται σαν επιζώντες ναυαγοί

με την παλιόβαρκα της αρρωστιάρας

ματαιοδοξίας σας στα νεκρικά

σκοτάδια

της σκουριασμένης ψυχής σας.

Σαν θλιβερά σκουπίδια στολισμένα επιμελώς

με τη χρυσόσκονη της μισότρελης ουτοπίας.

 * Τάσος  Σταυρακέλης

Αδιαφορία


Ο λάκος με τα φίδια
μεγαλώνει ερήμην σου.
Εις βάρος σου.
Κοιμήσου τώρα.
Στις σπασμένες λεπίδες
της σχιζοφρενούς αδιαφορίας σου
ξεψυχούν ζωές προδωμένες.
Κοιμήσου τώρα.
Καταπίνωντας σαν χάπι
τη λήθη της αδιαφορίας σου.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Οι λυποτάκτες των ονείρων


Κυριακές με δειληνά μελαγχολίας
χάνονται σα δραπέτες
προς άγνωστη κατεύθυνση.
Θλιμμένα τα αγάλματα, ατενίζουν
σκόρπιες εικόνες στο λαβύρινθο
μιας χώρας που εκπόρνευσαν,
πόρνη στο μεγάλο παζάρι των εθνών,
αλυσοδεμένη ιέρεια
στο βωμό μεγάλων αφεντάδων.
Οι λυποτάκτες των ονείρων
βαδίζουν τώρα χέρι μέ χέρι
με τους φυγόδικους της ζωής.
Στο μεγάλο μονοπάτι
του απόλυτου κενού.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Οι νύχτες των ποιητών


Τις νυχτες οι ποιητες
πλαγιαζουν σε λεξεις λεπιδες
συνουσιαζομενοι με ονειρα
που εμειναν παρθενα.
Αυτα, που ξεμειναν
σε μια καταραμενη ληθη
σαν παναγνες γεροντοκορες.
Που ακομα περιμενουν και ελπιζουν.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Φωταψίες


Κάθε φθινόπωρο
αγρυπνώ διαμελίζωντας
μες στο σκοτάδι τα χνάρια 
μιας μοναξιάς που ταλαντεύεται
σαν ανάσα ενός μελοθάνατου.
Ξημερώματα ανάβω όλα τα φώτα.
Σιωπηλός μέσα στις φωταψίες
αναμένω με προσμονή που τρεκλίζει
την εκπλήρωση φοβισμένων ονείρων.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Φοβάμαι

Γυμνό το σώμα σ' ένα κρεβάτι

με τη σκιά της μοναξιάς στο πλάί

και η ψυχή να κρυώνει

σαν αδέσποτο μες στο χειμώνα.

"Φοβάμαι" μου σιγοψιθυρίζει

την ώρα που μιά σκέψη

με μιά τεράστια βαλίτσα όνειρα

προσπαθεί να βρεί πόρτα ανοιχτή

να δραπετεύσει.

Γιά ενα ταξίδι στην Ουτοπία.

"Φοβάμαι" επαναλαμβάνει δυνατά.

Τα ημιτελές όνειρα.

Την ημιτελής ζωή.

Κοίτα! Γύρω ο κόσμος μικραίνει.

* Τάσος  Σταυρακέλης

Φθινόπωρο ψυχών


Μικραίνει η μέρα, λιγοστεύει το φως
σ" ένα φθινόπωρο ψυχών ξεγελασμένων.
Κι εγώ παλι γατζόνωμαι απ' τη ζωή
σα λαθρεπιβάτης σε τραίνο
με άγνωστη διαδρομή κσι προορισμό.
Η υπομονή μου εξαντλήθηκε.
Η ελπίδα σα νεκροζώντανη πιάνει
τα βράδια παρτίδες μαζί μου.
Η μόνη. δύναμή μου 
κάποιοι σκόρπιοι στίχοι.
Που κι αυτήν ο άνεμος την παίρνει,
σαν φύλλο ξερό στη δύνη του αέρα

* Τάσος  Σταυρακέλης

ΟδόςΠειραιώς

Νύχτα στην οδό Πειραιώς.
Κάτι αμούστακα αγόρια
ηδονές αναζητούν
σε σκοτεινά κακόφημα στενά
και σε   μπουρδέλα
με βαρύ άρωμα από λιβάνι
και αμαρτία.
Νύχτες κολασμένες
στης απελπισίας τα λεριά σεντόνια.
Κι έχει μιά πανσέληνο απόψε.....
Μιά Μαντάμ καπνίζοντας
το άφιλτρο sante της μονολογεί.
Μην την πιστεύεις τη Σελήνη.
Πλαννεμένη είναι κι αυτή.

* Τάσος Σταυρακέλης
(Απο ανέκδοτη συλλογή μου)

Σωμάτων αινίγματα

Ήταν τσ σώματα γυμνά κι ωραία
σαν αρχαιοελληνικά αγάλματα
που άφησαν αποτυπώματα ηδονών
μέσα σε ανήλια δωμάτια κελιά.
Μέσα στους ιστούς μιας μοναξιάς αράχνης, σώματα που στις ονειρωξεις
τους άστρα μικροί ηδονοβλεψίες
κοκκίνιζαν, μικρές φωτιές
που πυράκτωναν τη νύχτα.
Παρθένες οι νύχτες....
Αμαρτωλοί οι έρωτες....
Έρωτες αυτόχειρες
κάτω από μαυυρόασπρες αφίσες.
Η Μαιρυλιν αυτοκτόνησε
και ο Ντήν έφυγε τόσο νέος.
Μόνο δύο σκουριασμένα καρφιά
έμειναν στον τοίχο.
Να μαρτυρούν την ύπαρξή τους.
Ίσως και την απουσία τους.


* Τάσος  Σταυρακέλης

ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ

 Μιλάμε...

Μα οι σίωπές σου μαρτυράνε
 πως με μαχαίρι βλέμα
 αργά λαβώνεις
 την πεθαμένη προσμονή μου.

Αλυσσοδέθηκα
στη φυλακή σου με εγκαρτέρηση
 λησμονημένων εραστών
 που αναζητάνε ένα χάδι.

Χτίζω άμυνες που γκρεμίζεις,
μικρά σπιρτόκουτα στα χέρια σου
 και ζωγραφίζω την αγάπη
 με χρώματα αταίριαστα...

Μήπως με αφήσεις
 να κρυφτώ έστω για λίγο
 μέσα στο άπειρο της ψυχής σου,
στους δαιδάλους.

* Τάσος  Σταυρακέλης

Ξεχασμένο σ'αγαπώ

Τώρα μόνος, να τινάζω
στο μπαλκόνι τα ρούχα μου,
λές και θα φύγει απο πάνω τους
η μοναξιά σα σκόνη.
Χτές κάτι έπεσε απ' τις τσέπες
με θόρυβο στο πάτωμα.
Ένα ξεχασμένο μπαγιάτικο "σ' αγαπώ"
ράγισε μονομιάς σα τζάμι στο χειμώνα


*  Τάσος  Σταυρακέλης

ΨΥΧΗ ΑΓΡΙΜΙ

Δεν εξημερώνεται
η ψυχή μου
Θεριό άγριο είναι
που τρέφεται
απ' τις παλιές πληγές του.

Που ξεδιψά τη σάρκα του
με το κλάμα μιάς θλιμμένης βροχής.

Δεν εξημερώνεται
η ψυχή μου
Πέτρωσε τις ευτυχισμένες στιγμές
για να πολλαπλασιάζει τις ζωές,
εκείνες που ονειρεύτηκε
μα δεν έζησε.

Δεν εξημερώνεται
η ψυχή μου
Μόνιασε με μια ιλιγγιώδη αίσθηση
σαν να γκρεμίζεται
σε μια σήραγγα του χρόνου,
δίχως αρχή και τέλος.

Χωρίς κανείς ποτέ
να δώσει χέρι βοηθείας.

#ΤάσοςΣταυρακέλης (Απο ανέκδοτη συλλογή μου)

Η τρελό Φλώρα


Ήταν γύρω στα πενήντα, κυκλοφορούσε πάντα με μακριές τσιγγάνικες φούστες, φορώντας στο λαιμό και στα χέρια της φθηνά ψεύτικα κσμήματα.
Όλοι την ήξεραν η "τρελή", η "μουρλή", η "σαλεμένη".
Κανείς δεν την έλεγε με το όνομα της.Μόνο ο παπαΓιώργης, ο παπάς της ενορίας μετά το μουρλή έβαζε και το Φλώρα.Η μουρλοΦλώρα....
Είναι μη σου βάλουν τη σφραγίδα.Την κουβαλάς πάνω σου μια ολόκήρη ζωή.Σαν ανεξίτηλος λεκές στην ψυχή.
Η τρελοΦλώρα που αγαπούσε όλον τον κόσμο.
Η μουρλοΦλώρα που ποτέ δεν ζήτησε ελεημοσύνη.
Μόνο κάτι ψυχουλάκια αγάπης των συνανθρώπων της ήθελε, τίποτα αλλο
Κυκλφορούσε πάντα με δύο αδέσποτα σκυλιά στο πλάϊ της.Οι δυο πιστοί και αγαπημένοι της φίλοι,οι δυο σωματοφύλακες της.
Κάθε πρωί καλημέριζε ευγενικά τους γείτονες και τους καταστηματάρχες της γειτονιάς.Γύριζαν αλλού τα πρόσωπα τους, έκαναν πως δεν άκουγαν, προσπερνούσαν. Μόνο ο Στέφανος, το παλικάρι που είχε το βιβλιοπωλείο την καλημέριζε και συχνά της επιανε κουβεντούλα.
Ο Στέφανος, που είχε αναγνωρίσει στο πρόσωπο της μια  ευγενική ψυχή. Σ' εκείνη που όλοι αποκαλούσαν τρελή...

*  Τάσος  Σταυρακέλης

(Απο ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων μου)

Πυρπόληση


Κοίτα, κάποιος πυρπόλησε
την αξιοπρέπεια και την ελπίδα μας.
Το καλοκαίρι, με μια θλίψη
και μιά έκφραση χαλαρής αδημοσίνης
μας προσπέρασε βιαστικά.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Αγάπη Μίσος

 Σε κουβαλάω
 μέσα μου
 Κρυμμένη
 σ' εκείνη
 τη βαθιά ουλή,
σχέδιο γραμμικό
 στο πίσω μέρος
 της καρδιας.

Έτσι......

Για να γεφυρώνω
 το όνειρο με τον εφιάλτη
 Το υπαρκτό με το ανύπαρκτο
 Την Κόλαση με τον Παράδεισο
 Το ψέμα με την αλήθεια

 Να γεφυρώνω....
Την αγάπη και το μίσος μου
 για σένα

 * Τάσος  Σταυρακέλης

[....] Αυτή η  ταράτσα.....
Ήταν το απάγγειο, το απάνεμο λιμάνι του
στις τρικυμίες τη ψυχής του.Εκεί γαλήνευε, παρέα με τ' άστρα και τα χλωμά φεγγάρια που άλλωτε τον κοιτούσαν χαρούμεν κι άλλωτε δακρυσμένα.
Όπως και η δική του ψυχή που έπλεε στα αβέβαια νερά μιας χαρμλύπης. Που αναζητύοσε μια  σταγόνα αληθινής ευτυχίας.
Παλι απόψε τον είχε τυλίξει με τα γκρίζα φτερά της αυτή ή καταραμενη πεταλούδα, που πάντα έρχεται απρόσκλητη χωρίς να σε ρωτήσει. Που σου επβάλει την  παρουσία της θές δεν θές.
Που σε δένει  χειροπόδαρα και σε φιμώνει χάνωντας το ενδιαφέρον γα Ζωή.
Ναι, απόψε πάλ η κατυάθλιψη τον κερνούσε σφηνάκια μελαγχολίας γαρνιρισμένα με θλίψη.
Αυτός κι αυτή.Σαν φιλαράκια, πρόσωπο με πρόσωπο.
Και στη μέση ένα δάκρυ απο ένα αστέρι που δάκρυσε.
Αφήνωντας το σχήμα μιας ραγισμένης καρδιάς.

Τάσος  Σταυρακέλης
(Απόσπασμα από ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων μου)

Φωταγωγός



Ξενυχτώ δίπλα στις αναπνοές
ενός άγρυπνου ρεαλισμού
που προσπαθεί να με εξοντώσει.
Κάθε ξημέρωμα
φοβισμένες βεβαιότητες επαναστατούν,
σκαρφαλώνουν στον φωταγωγό
ηδονοβλεψίες της ζωής
σε σκονισμένα παράθυρα.
Σε σπίτια που μυρίζουν τη σήψη
μιας μίζερης ζωής.
Και στον ακάλυπτο, μια χούφτα σφαίρες
από  απεγνωσμένες αυτόχειρες ελπίδες.
Ένα περιστέρι φτερουγίζει μακριά
φοβισμένο απο την πραγματικότητα.


* Τάσος   Σταυρακέλης