Μιλούσαμε όλη νύχτα
και οι λέξεις φτεροκοπούσαν,
τρομαγμένες νυχτοπεταλούδες
να καίγονται στη λευκή φωτιά
καλπάζωντας αμέριμνες.
Μιλούσαμε όλη νύχτα.
Γεμίσαμε ένα δωμάτο λέξεις
που ζωντάνεψαν ξαφνικά
μέσα στο μυστήριο της νύχτας
και το ίδιο ξαφνικά έσβησαν,
πεθαίνωντας σαν θάνατος
της παιδικής μας ηλικίας.
Μιλούσαμε όλη νύχτα.
Ξημέρωμα μας βρήκε
ξεφλουδίζωντας μεθοδικά
το περίβλημα των ζωών μας.
Και ύστερα χάθηκες
σαν μια μακρινή ηχώ.
Κι εγώ, σε έναν ακόμα
μικρό θάνατο
να σέρνω τα βήματα
πάνω στα πέτρινα παπούτσια
μιας ρυπαρής χαρμολύπης.
* Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου