Αδηφάγα εποχή
μέσα σε ήλιους που πεθαίνουν στην σιωπή
και θλιμμένα φεγγάρια που αυτοκτονούν
πάνω απο ταράτσες με τις λύπες
επιμελώς απλωμένες με μανταλάκια.
Η γηραιά κυρία μονολογεί στο δρόμο
με τα δικά της φαντάσματα
μιάς ανεπιστρεπτί νιότης
και οι μοναξιές συνανθρίζονται πίσω
απο μισοφωτισμένα παράθυρα.
Απόψε μια μοναξιά φτερουγίζει σαν πουλί,
σαν άγγελος της Αναγέννησης ανοίγει
τα φτερά της και δραπετεύει
απο την οροφή.
* Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου