ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ

Μέσα σ' ένα μέλλον
που είναι γεμάτο συννεφιές
εγώ μεσ' στη νυχτιά
το παραθύρι ανοίγω.

Εκεί,στην αιώνια γειτονιά μου.

Ακούω τις ψιθυριστές κουβέντες
των απέναντι συνοδοιπόρων μου
στη ζωή.
Κουβεντολόι κάτω
από έναν απογυμνωμένο
και σκονισμένο λαμπτήρα,
να ρίχνει το αρρωστημένο φώς του
λές και θέλει έστω για λίγο
να φωτίσει τα όνειρα τους...

Άραγε τα δικά μου όνειρα
ποιός θα τα φωταγωγήσει;

Και κοιτώντας ψηλά στον ουρανό
μετρώ και ξαναμετρώ τα χαμένα ιδανικά μου
την ώρα που ένα αστέρι αυτοκτονεί.
Κρεμασμένο απο τα μαυρα πέπλα της νύχτας
που βρόγχος έγιναν και το έπνιξαν.

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ (Απο ανέκδοτη συλλογή μου)