τον πόνο της ψυχής σου
μέσα στίς ώρες
των ατέλειωτων σιωπών σου.
Τότε,
που μιά γκρίζα συννεφιά
σαν παραπέτασμα βαρύ
αναμεσά μας μπαίνει
και το χαμογελό σου
σβήνει απ' τα χείλη.
Μα ο πόνος σου,πόνος μου,
γιατί έχω μάθει
με τον πόνο να βαδίζω
και φιλαράκι του
για πάντα να 'μαι εγώ.
Και θα 'μαι εδώ,
στάλα τη στάλα
την αγάπη να σου δίνω
και της ψυχής την ίαση
θα σου προσφέρω εγώ.
Πόσο αγαπιέται η Ίδια η Πληγή
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν η ίαση προσφέρεται σαν ένα Μοναδικό διάλυμα Συναισθηματικής Αφοσιωσης!....
Σε φιλω...