ΟΥΛΗ

Δεν φοβάμαι πληγές αιμοραγούσες
απο μαχαιριές Ερώτων
που ασέλγησαν στην ψυχή μου
και ύστερα φτερούγισαν μακρία
αφήνωντας φαρμακερά βέλη,
δηλητήριο πικρό στήν καρδιά μου.
Αφήνω τις πληγές ανοιχτές,
κοινή θέα στα αφέγγαρα βράδια
τότε που η μοναξιά τον τρόπο ψάχνει
κουβέντα να μου πιάσει.
Μα εγώ κουβέντα πιάνω τότε στον καθρέφτη.
Δεν βλέπω εμένα,μα τη μορφή σου
μ' ένα χαμόγελο μισό μέσα στα χείλη.
Είναι που ποτέ δεν έφυγες απο μέσα μου.
Είναι που δεν έφυγες απ' το πρίν,
απο το τώρα και το μετά.
Είναι που έγινες δεύτερο δέρμα
επάνω στο δικό μου,
είναι η ουλή-αυτή απο μια μαχαιριά δικιά σου-
που μια ζωή για πάντα θα αιμοραγεί.

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

ΑΒΑΤΟΝ

Στού δειλινού
τα χρώματα,
ανάλαφρα ντυμένα
θ' αφήσω
όνειρα καλοκαιρινά.
Δίπλα
σε παφλασμούς κυμμάτων
και σε γλυκά
μαιστράλια,
με μυρωδιές
δυόσμων και βασιλικών
όνειρα-ικέτες
στης γυναικείας θεοτητάς σου
το άβατον να εισέλθουν.

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ 10-6-2012

ΡΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΙΩΤΑΚΗ ''ΣΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ''

Την Ρίκη Μεταλλιωτάκη την γνώρισα
-που αλλού-στο διαδίκτυο μέσω Facebook.
Ενας άνθρωπος με αστείρευτο χιούμορ,
αλλά και μαχόμενος με πείσμα για τις αξίες
της ζωής,πράγμα που την τιμά στις μέρες μας
που όλα έχουν ξεφτύσει.
Η Ρίκη Μεταλλιωτάκη γιά όσους δεν την γνωρίζουν
είναι μια πολυτάλαντη γυναίκα που συγγράφει,ζωγραφίζει
και κάνει μύριες χειροτεχνίες και κατασκευές
με οδηγό την καρδιά της.
Το πρώτο της βιβλίο που διάβασα,ηταν το
''Στων μελτεμιών τις ράχες'',με είχε κεντρίσει το θέμα του
και μάλιστα θέμα ταμπού για πολλούς,πόσο μάλλον
γραμμένο απο την πένα μιας γυναίκας.
Μου άρεσε πολύ η γραφή της κι έτσι σιγά σιγά και
τα άλλα βιβλία της,φτάνωντας στο τελευταίο της
''Στον κόκκινο παράδεισο της αγάπης''.
Σαν άντρας αναγνώστης ομολογώ πως δεν μπρώ με
τίποτα να διαβάζω ρομαντικές ιστορίες αγάπης
που στην Ελληνική σύγχρονη λογοτεχνία νομίζεις
πως η μία συγγραφέας αντιγράφει την άλλη.
Όμως η Ρίκη Μεταλλιωτάκη σου προκαλεί
το ενδιαφέρον με την πρωτοτυπία των ιστοριών της
που είναι γραμμένες χωρίς τα ''γλυκανάλλατα''
που προσωπικά απεχθάνομαι!
Όπως και στο τελευταίο βιβλίο της ''Στον κόκκινο
παράδεισο της αγάπης''που θίγωνται κοινωνικά
θέματα όπως ο ρατσισμός  και το να νιώθει κάποιος
υπεράνω όλων των άλλων.
Η Μαριάννα Μαντέλη έχει γεννηθεί με την αίσθηση
ότι όλοι γύρω της όφειλαν μόνο να της δίνουν και αυτή
δεν όφειλε ποτέ και τίποτα σε κανέναν,
δεν έχει μάθει ποτέ τον πόνο της καρδιάς όταν αγαπάς
γιατί απλούστατα ενω αγαπήθηκε η ίδια ποτέ δεν
έδωσε αγάπη σε κανέναν,ούτε στο ίδιο της το παιδί.
Η ροή της ιστορίας αφήνει στον αναγνώστη
ανάμεικτα συναισθηματα,όπως και το ΄τελος της ζωής
της ηρωίδας Μαριάννας Μαντέλλη,που εμένα ομολογώ
πως με συγκηνησε!
Το μόνο που έχω να πω ,είναι τα θερμά μου συγχαρητήρια
στην Ρίκη Μεταλλιωτάκη γι ' αυτό της το λογοτεχνικό δημιούργημα,

ένα βιβλίο γλυκό μα και πικρό συνάμα,όπως και η ίδια η ζωή.

              ΤΑΣΟΣ      ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ      6-6-2012

ΟΥ ΚΡΙΝΕΙΣ.........

Εσύ,
που ποτέ δεν περπάτησες
στην άκρη του γκρεμού,
ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο
Πού δεν σου κλέψαν
οι Ερινύες τα ονειρά σου.
Εσύ,
πού δεν ένιωσες τον πόνο
να ξεσκίζει την ψυχή σου
και σαν τ ' αγρίμι
στούς δρόμους να γυρνάς.
Εσύ.
ο Μέγας ο Κριτής.
Με την δήθεν ευτυχία σου.
Με την δήθεν επιτυχία σου.
Εσύ,
με την δήθεν βολεμένη σου ζωή
που μες 'στα πρέπει των άλλων
έχεις ζήσει.
Εσύ!
Πάψε να κρίνεις
τους ανθρώπους που παλεύουν,
εσύ,
που όλους τους βλέπεις
σαν σπιρτόκουτα μικρά.

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ ΜΑΙΟΣ 2012

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΡΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΙΩΤΑΚΗ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ''ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ''

Ποίηση του Τάσου είχα διαβάσει αποσπασματικά εδώ και καιρό, συγκεντρωτικά όμως το έργο του μου κράτησε παρέα τη βραδιά που ταξίδευα απο Αθήνα για Ηράκλειο.
Ξεφύλλισα το βιβλίο, ένα πολύ καλαίσθητο βιβλίο, και το μάτι μου σταμάτησε στην αφιέρωση: "Στη μνήμη της μητέρας μου!"
Αυτό με συγκλόνισε κατ' αρχήν, γιατί απο ένα άνδρα δεν έχω συνηθίσει να αντιμετωπίζω τέτοιου είδους, έκδηλες τουλάχιστον, ευαισθησίες.
Οι περισσότεροι κρύβονται πίσω απο το περίφημο " είμαι άνδρας και δεν πρέπει να δείχνω τι νιώθω..."
Ο Τάσος όμως σπάζοντας το κατεστημένο προχωρά χωρίς ταμπού και δηθενισμούς και σε άλλου είδους ξεγύμνωμα ψυχής αφού ολάκερο το βιβλίο του είναι αυτό ακριβώς:
 Ένα ξεγύμνωμα ψυχής και ευαισθησίας, μια ροή κι ένα δάκρυ αγάπης, εκείνο δηλαδή που πρέπει να σταλάζει και η αληθινή ποίηση.
Δεν είμαι κριτής, μακριά απο μένα τέτοιου είδους τίτλοι, όμως φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του βιβλίου η γεύση που είχα στα χείλη μου ήταν γεύση ικανοποίησης και πληρότητας.
Κι αυτό εμένα προσωπικά μου αρκεί.