Ήταν γύρω στα πενήντα, κυκλοφορούσε πάντα με μακριές τσιγγάνικες φούστες, φορώντας στο λαιμό και στα χέρια της φθηνά ψεύτικα κσμήματα.
Όλοι την ήξεραν η "τρελή", η "μουρλή", η "σαλεμένη".
Κανείς δεν την έλεγε με το όνομα της.Μόνο ο παπαΓιώργης, ο παπάς της ενορίας μετά το μουρλή έβαζε και το Φλώρα.Η μουρλοΦλώρα....
Είναι μη σου βάλουν τη σφραγίδα.Την κουβαλάς πάνω σου μια ολόκήρη ζωή.Σαν ανεξίτηλος λεκές στην ψυχή.
Η τρελοΦλώρα που αγαπούσε όλον τον κόσμο.
Η μουρλοΦλώρα που ποτέ δεν ζήτησε ελεημοσύνη.
Μόνο κάτι ψυχουλάκια αγάπης των συνανθρώπων της ήθελε, τίποτα αλλο
Κυκλφορούσε πάντα με δύο αδέσποτα σκυλιά στο πλάϊ της.Οι δυο πιστοί και αγαπημένοι της φίλοι,οι δυο σωματοφύλακες της.
Κάθε πρωί καλημέριζε ευγενικά τους γείτονες και τους καταστηματάρχες της γειτονιάς.Γύριζαν αλλού τα πρόσωπα τους, έκαναν πως δεν άκουγαν, προσπερνούσαν. Μόνο ο Στέφανος, το παλικάρι που είχε το βιβλιοπωλείο την καλημέριζε και συχνά της επιανε κουβεντούλα.
Ο Στέφανος, που είχε αναγνωρίσει στο πρόσωπο της μια ευγενική ψυχή. Σ' εκείνη που όλοι αποκαλούσαν τρελή...
* Τάσος Σταυρακέλης
(Απο ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων μου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου