Μικραίνει η μέρα, λιγοστεύει το φως
σ" ένα φθινόπωρο ψυχών ξεγελασμένων.
Κι εγώ παλι γατζόνωμαι απ' τη ζωή
σα λαθρεπιβάτης σε τραίνο
με άγνωστη διαδρομή κσι προορισμό.
Η υπομονή μου εξαντλήθηκε.
Η ελπίδα σα νεκροζώντανη πιάνει
τα βράδια παρτίδες μαζί μου.
Η μόνη. δύναμή μου
κάποιοι σκόρπιοι στίχοι.
Που κι αυτήν ο άνεμος την παίρνει,
σαν φύλλο ξερό στη δύνη του αέρα
* Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου