Ήταν το απάγγειο, το απάνεμο λιμάνι του
στις τρικυμίες τη ψυχής του.Εκεί γαλήνευε, παρέα με τ' άστρα και τα χλωμά φεγγάρια που άλλωτε τον κοιτούσαν χαρούμεν κι άλλωτε δακρυσμένα.
Όπως και η δική του ψυχή που έπλεε στα αβέβαια νερά μιας χαρμλύπης. Που αναζητύοσε μια σταγόνα αληθινής ευτυχίας.
Παλι απόψε τον είχε τυλίξει με τα γκρίζα φτερά της αυτή ή καταραμενη πεταλούδα, που πάντα έρχεται απρόσκλητη χωρίς να σε ρωτήσει. Που σου επβάλει την παρουσία της θές δεν θές.
Που σε δένει χειροπόδαρα και σε φιμώνει χάνωντας το ενδιαφέρον γα Ζωή.
Ναι, απόψε πάλ η κατυάθλιψη τον κερνούσε σφηνάκια μελαγχολίας γαρνιρισμένα με θλίψη.
Αυτός κι αυτή.Σαν φιλαράκια, πρόσωπο με πρόσωπο.
Και στη μέση ένα δάκρυ απο ένα αστέρι που δάκρυσε.
Αφήνωντας το σχήμα μιας ραγισμένης καρδιάς.
Τάσος Σταυρακέλης
(Απόσπασμα από ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων μου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου