Μιά αλύγιστη θλίψη
με τυλίγει σαν σκουριά
-μητριά κακιά-
κάθε που περπατώ
διασχίζωντας βάρβαρα
λιοπύρια, ενώ δίλα μου
του κόσμου η όψη
αλλάζει ξαφνικά.
Γίνεται μια πολυκαιρισμένη
σε χρώμα σέπιας φωτογραφία
με πετρωμένες στιγμές.
Μιά ασαφής εικόνα
σε μια θανατερή ομίχλη
με ένα κίτρινο
αρωστιάρικο φώς.
Μιά ομίχλη δολοφόνος
που αναριχάτε με οργή.
Πάνω σε εμένα.
Πάνω σε εσένα.
Πάνω στους ταπεινούς
αυτού του κόσμου.
Σε όλους αυτούς
που τα όνειρά τους τα άνεργα
σε μια αναμονή διαρκείας
τώρα παραμένουν.
* Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου