Ο ήλιος ο ηλιάτωρας εκεί ψηλά να στέλνει χαμόγελα ζεστά.
Η φύση κάνει γιορτή,στολίστηκε με γιορτινή φορεσιά
μα αλήθεια το παρατηρεί κανεις μέσα στον αρυμαγδό γεγονότων
που σαν τείχη υψόνωνται κάθε μέρα στη ζωή...
Πόσο μ' άρεσει αυτή η εποχή!
Να περπατώ,να μυρίζω με βαθειές ανάσες τα αρώματα
που βγάζει η φυση απ' τα σπλάχνα της, με τα λουλούδια της
και τις τόσες ομορφιές της.
Στα πεζοδρόμια οι μικρές νερατζιές άνθισαν.Τι μυρωδιές....
ένα λευκό χαλί ολόγυρα απο πεσμένα ανθάκια,μα ποιός
να τα οσφριστεί,ποιός να χαρεί με την τόση ομορφιά;
Σκυφτοί οι περιπατητές κι άλλοι με βήμα γοργό τρέχουν
για να προλάβουν -ποιός ξέρει τι-ίσως την ίδια τη ζωή.
Αυτή που έγινε σκληρή μαζί τους, αυτή που τους έκανενα ξεχάσουν και να κρύψουν τα αισθήματα,αυτή που τους έκανε
να ξεχάσουν τι σημαίνει να πείς μια καλημέρα,μια καληνύχτα,ένα
σάγαπώ,έστω και φευγαλέο!
Άνθρωποι ρομπότ,στρατιωτάκια καλοκουρδισμένα για άνισες
μάχες,χαμένοι σε προμελετημένες αποτυχίες,χωρίς όνειρα.
Ξέχασαν να ονειρεύονται....
Τι μιζέρια γύρω Θεέ μου!Όχι δεν είναι επειδή μπήκαν προβλήματα
επάνω στα προβλήματα και ύψωσαν τείχη απροσπέλαστα γύρω μας.
Είναι γιατί ποτέ δεν μάθαμε να ζούμε την ζωή ,δεν την πιάσαμε
-αυτό που λένε-απ' τα μαλλιά.Είναι που ζούσαμε μέσα στο ''εγώ''
μας,ναι στο αλλοπρόσαλο ''εγώ'' μας,στα πρέπει και στα δήθεν
της αλλαζονείας μας.
Ανοιξη! Κι εγώ κάνω ευχή στο αστέρι που πέφτει,νύχτα με
μυρωδιές υπέροχες κι ένα απαλό αεράκι να μου χαιδεύει
το πρόσωπο.
Μια ευχή ,μια μόνο.Να έρθει επιτέλους μια Αιώνια Άνοιξη
στην ψυχή μας.Αυτή που πάψαμε ακόμη και ένα βλέμμα να
της ρίξουμε...
Κείμενο: TΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου