ΒΡΑΔΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠOΛΗ

Βράδυ Σαββάτου.Ώρα δεκάτη βραδυνή.
Μόλις είχε τελειώσει στο ιντερνετικό-πλέον-ραδιόφωνο
η εκπομπή του αγαπημένου μου συγγραφέα Αύγουστου Κορτώ.
Μουσικές παράξενες,άλωτε ερωτικές,άλλoτε κλασσικές,άλλoτε
λαικές και άλλoτε πάλι βαθειά συκηνησιακές!!!!
Έν ποτπουρί,ένας γιαχταρμάς από Wim Mertens,Μοσχολιού,
Βιτάλη,Queen!!!!!Κι όμως,σαν κρίκοι μια αλυσίδας το ένα κομμάτι
ενώνει με το άλλο...Τι παράξενο!!!!!
Να είσαι καλά ρε Αύγουστε....
Αποφάσισα να βγώ μια βόλτα,έξω,στο κρύο.
Φλεβάρης μήνας κι έξω ένα διαολεμένο κρύο και απ' το πρωί
μια γκρίζα συννεφιά να απλώνεται.Μεγάλη Παρασκευή μεσ το
χειμώνα!!!!Και μετ΄΄α σου λένε Αλκυονίδες μέρες και νύχτες!!!!
Μα όλα τρελάθηκαν;
Όλα άλλαξαν;
Τρελάθηκαν μαζί με την κρίση;Αναρωτιέμαι....
Πέταξα τα κλειδιά στο τζάκετ και βγήκα στην παγωνιά.
Στον ουρανό μαύρα απειλητικά σύννεφα και μια λευκή ομίχλη
σαν πέπλο να σκεπαζει τα πάντα.
Δέν θυμάμαι......είπε για χαμηλό βαρομετρικό;
Δε νομίζω....αλλά πάλι....
Αιθαλμίχλη είπαν πως είναι,καπνοί απο τζάκια που αναμένα
θα ζέσταιναν ανθρώπους κλεισμένους στο σπίτι.
Ισως και ανθρώπους κλεισμένους απο την ίδια τη ζωή.
Περπατώ λες και δεν έχω ξαναπερπατήσει σε αυτούς τους
ίδιους πάντα δρόμουςτων καθημερινών μου διαδρομών.
Κι όμως......νιόθω τόσο ξένος.
Ξένος ανάμεσα στο πλήθος που με προσπερνά αδιάφορο.
Σα να είμαι αόρατος!Λες;Και να μην το ξέρω;
Προσπερνώ κάτω απο ρεκλάμες με πολύχρωμα φώτα νέον,
μικρά ουράνια τόξα που φωτίζουν την γύρω μαυρίλα,την μιζέρια,τα όνειρα.
Ναι,τα όνειρα,εκείνα που ξεστράτησαν και πέταξαν μακριά σαν
αποδημητικά πουλιά.
Προσπερνώ ανθρώπους να περπατούν μόνοι.
Χέρι χέρι,αυτοί και η μοναξιά τους.
Παρέες με χαμόγελα και πειράγματα.
Ζευγάρια κάθε είδους που στα πρόσωπα τους διαγράφεται η ερωτική έξαψη,
η προσμονή για χάδια και φιλιά.Η προσμονή για έρωτα και ένωση των σωμάτων...
Όχι δεν είναι ηδονοβλεπτικό να παρατηρείς.Μ' αρέσει να αναλύω χαραχτήρες
και χαραχτηρηστικά ανθρώπων.
Περπατώ και παρατηρώ,σαν ντέντεκτιβ που ψάχνει καλά κρυμμένες μυστικές ζωές.
Σε μια βιτρίνα δυο κοπέλες κοιτάζουν με θαυμασμό ένα ζευγάρι γόβες γνωστής
πανάκριβης φίρμας,δυο ξανθές Μπλάν ντυ Μπουά που ονειρεύονται και
ψάχνουν την αγκαλιά κάποιου Κοβάλσκι.
Με  κοιτάζουν σαν απορημένες! Σκάω ένα χαμόγελο τις προσπερνώ και προχορώ.
Σταματώ για τσιγάρα-παρέα της μοναξιάς κι αυτά-λένε.
Δυο νεαροί μιλούν μεγαλόφωνα, κανονίζουν τη νυχτερινή τους έξοδο σε club.
Ο ένας με φάτσα σαν τον Καυγατζή του Φασμπίντερ-αλήθεια τι με έπιασε αποψε
και τα βλέπω όλα γύρω μου σαν φιλμ νουάρ;-κανονίζει στο κινητό του με κάποιο κορίτσι
που το αποκαλεί ''γλυφιτζουράκι μου''.
Προχορώ προς το κέντρο,στην πλατεία με τα δεντράκια και το μικρό συντριβάνι.
Τα παγκάκια άδεια,τονίζουν την μοναξιά της πλατείας,τη μοναξιά του κόσμου.
Συναντώ μια κυρία ,μια γηραιά κυρία μόνο,ντυμένη με ρούχα κάποιας άλλης εποχης.
Σαν θεατρική περσόνα,παρέα με ένα μικρό σκυλάκι.Παρ'ολη την ηληκία της περπατά
στητή με πολύ αξιοπρέπεια που σου αποπνέει αρχοντιά και σεβασμο.
Μια παλιά αρχόντισα,ίσως της παλιάς Αθήνας.
Μιας Αθήνας που σιγά σιγά γερνάει και καταρρέει σαν την γηραιά κυρία.
Μαζί της.Με ρυτίδες βαθειές στους δρόμους που περπάτησα...
Και που ακόμη σαν πόρνη βάφεται-φτηνό και άσχημο μακιγιάζ-θέλωντας πάντα
να ζεί στα περασμένα της μεγαλεία.

ΚΕΙΜΕΝΟ:  ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ