σε μιά σκουριασμένη λήθη΄
σ' έναν αιώνιο ύπνο
ψυχής,σώματος και πνεύματος
και ξαφνικά θαρρείς και ξύπνησα
από δύσπνοια,σα να ζωντάνεψαν
όλοι οι εφιάλτες μου μαζί.
Και τότε είδα την ελπίδα μου τραυματισμένη,
ανάπηρη με φτερά τσακισμένα, παγιδευμένη
σαν μελλοθάνατη σε μιά γκρίζα άβυσσο
με τον φόβο να αγκαλιάζει την θλίψη μου
και σαν τανάλια να μου σφίγγει την καρδιά
χαμογελώντας μου με ειρωνικά μειδιάσματα.
Και τρόμαξα ακόμη πιο πολύ
διαπιστόνωντας πως τα όνειρα έμειναν ορφανά,
χωρίς ελπίδα πιά να συντροφεύει την ψυχή μου
κι ένα δάκρυ θολό,αλμυρό και κρυστάλλινο
κύλησε που όλα τα όνειρα εξόριστα εμείναν.
ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ (Απο ανέκδοτη συλλογή μου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου