ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ.......

Πάντα όταν βρέχει,
τραβάω τις κουρτίνες
στα παράθυρα,
λές και ανοίγω την αυλαία
σε μια αγνωστη παράσταση
που θα πραγματοποιηθεί
μπροστά στα 'εκπληκτα μάτια μου.
Σε μια παράστασ μόνο για μένα.
Όπως τότε.....
Που μικρά παιδιά σκαρφαλώναμε
σε μαντρότοιχους,
λαθραίοι θεατές σε ζωές άλλων,
ασπρόμαυρων ζωών να κυλούν αργά
σε ένα θολό φόντο.
Μια οθόνη,αρχή και τέλος μιας ζωής.
Έτσι και τώρα.....
Μια βροχή με κάνει παιδί,
παιδί που νοσταλγεί και χάνεται
μέσα στα 'ονειρα του΄
τι κι αν τα σύννεφα είναι μαύρα.
Και ύστερα,με όλες τις θύμησες
με μια γλυκιά μελαγχολία αποκοιμιέται.

ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ 27-1-2013