κόσμος σαν το μελλίσι
να πηγαινοέρχεται,
μα το άγαλμα στέκει εκεί
βουβό στη μοναξιά του.
Αχνό χαμόγελο,μισό
σα να κοροιδεύει τους
περαστικούς διαβάτες.
Γαλήνιο,αγέρωχο
να κοιτά με μια θλίψη
σαν εικόνα του Αγίου Σεβαστιανού
τα ανεξήγητα κουρασμένα πρόσωπα
που σαν τα μαβιά σύννεφα
περνούν γοργά απο κοντά του.
Στημένο εκει χρόνια τώρα
έμαθε στην αμίλητη ακινήσια
των χαμένων στιγμών.
Με μόνη συντροφιά τα περιστέρια.
Και κάποιες ψυχές
που μια παρέα αναζητούν τα κρύα βράδια.
ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ 19-1-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου