σαν τους φυγάδες που ψάχνουνε λημέρια
έτσι,για να ξαποστάσουν
απ'τον αόριστο φόβο των τύψεων
μιάς άταχτης απόδρασης.
Στρυφογυρίζουν,ο νούς παραπλέει
στο αβέβαιο και άλλωτε πάλι
στο λιμάνι των ξεχασμένων αναμνήσεων,
εκεί που χρόνια δεμένες έχουν μείνει.
Και σε όλα αυτά εσύ και ο εαυτός σου.
Άντε και η μοναξιά,
για να κλείνει τα στεγανά της ύπαρξης σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου