Γέρνω στο κρεβάτι μου
στο προσκεφάλι πέτρες γίνονται
που πληγώνουν οι σκληρές θύμησες
που κάθε βράδυ βγαίνουν
απο το κιβούρι μια θολής μνήμης.
Τρελές Μαινάδες αλυχτούν,
μαύρες σκιές του έρεβους
σε Διονυσιακούς χορούς
πάνω ατους λευκούς τοίχους
μιας αθεράπευτης μοναξιάς.
Κλείνω τα μάτια.
Σε στιγμιαίες εκλάμψεις
η μορφή μια μπαίνει και μια βγαίνει,
μια στο φώς και μια στο σκοτάδι,
φοβισμένες αναπνοές
γεμίζουν το δωμάτιο ασφυκτικά.
Στο παράθυρο μια σκιά κρυφοκοιτά,
ένας έκπτωτος άγγελος φοβισμένος
τινάζει τις λευκές φτερούγες του
και απομακρύνεται στην ουτοπία.
Τάσος Σταυρακέλης
YΠΈΡΟΧΟ Τάσο μου !
ΑπάντησηΔιαγραφήΙδανικό για το Project Gabriel !
Kαλή μας δύναμη !!!