Βράδυ Σαββάτου.Σε μια πόλη με κατσούφιδες ανθρώπους,με πέτρινα πρόσωπα, χωρίς ίχνοςχαμόγελου εγώ έψαχνα την Αλίκη.Αυτή, απο τον κόσμο των θαυμάτων.Για ένα θαύμα.
Την βρήκα καθισμένη στο πέτρινο πεζούλι
έξω απο το εκκλησάκι της Καπνικαρέας.
Γερασμένη, κάτασπρα μαλλιά, με το παιδικό της φόρεμα και το ψάθινο καπέλο της.
Καλώς τον, με ψάχνεις βλέπω, το διαισθάνομαι.Κοίτα, μου λέει.Τα θαύματα σε αυτήν τη χώρα πέθαναν.Ποιός νοιάστηκε; Άκλάφτα πήγαν.Και μην ρωτήσεις για τον λαγό.Πέθανε κι αυτός μαζί τους.
Που να κάνει τρύπες; Τόσο τσιμέντο βρε παιδί μου.....Βλέπω και τα δέντρα σας.Γερασμένα κι αυτά, γέρασαν μαζί με τις πρόωρα γερασμένες καρδιές σας.
Γι αυτό σου λέω αγαπητέ μου φίλε, μην ψάχνεις θαύματα.Ένα θα σου πώ, ένας μεγάλος λογοτέχνης σας είχε πει: Έχεις το πινέλο, έχεις και τα χρώμαυα.Ζωγράφισε έναν δικό σου κόσμο και ζήσε σε αυτόν.
Ο Καζαντζάκης σας νομίζω το είπε.
Τώρα πως θα το κάνεις μη με ρωτάς.
Γριά γυναίκα είμαι, κάτι θα βρείς εσύ.
Σηκώθηκε με το κομψό μπαστούνι της με την ασημένια λαβή με χαιρέτησε με χαμόγελο κι έφυγε.
Φεύγοντας απο το μικρό εκκλησακι της Καπνικαρέας σάστισα.Είδα πράγματι την Αλίκη; Μίλησα μαζί της; Μήπως ήταν μια οπτασία, μια οφθαλμαπάτη, ένα όνειρο;
Δεν βαριέσαι.Και όνειρο να ήταν......
Άλλωστε είμαι τόσο ονειροπόλος που μάλλον βλέπω όνειρα και ξύπνιος. Και δεν θα σταματήσω.
Σε μια χώρα που τα θαύματα πέθαναν κοιτώντας μας με απέχθεια εγώ θα συνεχίσω να ονειρευομαι!!!!
Κείμενο * Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου