Λοβοτομημένα σαρκία
περιφέρονται σαν μαριονέτες
με κομμένα τα σχοινιά τους,
χάρτινες σκιές στο θέατρο
ενός παράλογου κόσμου.
Θλιμμένες μορφές
ξύνουν τις πληγές μου τώρα,
ταυτίζονται μαζί μου
δέρμα στο δέρμα μου.
Κι αυτές οι απώλειες μου
να με κοιτούν ωχρές
μέσα απο μια ρωγμή της ζωής
σα μικροί ηδονοβλεψίες.
Πόση σιωπή γύρω μου.
Εκκωφαντική.
Μάθαμε όλοι καλά στην αφωνία.
Αριστέψαμε, αυτά τα όψιμα
στόματα,που κάποτε κραύγαζαν
γιά μια στάλα ιδανικά.
* Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου