Να βαδίζω με ανθρώπους
στον ίδιο δρόμο με ίδια βήματα,
μα ξαφνικά η πορεία τους ν' αλλάζει
κι εγώ να μένω πάντα παρέα
με γελείες ψευδαισθήσεις.
Κουράστηκα...
Να απογυμνόνω την καρδιά μου,
να την αφήνω έρμαιο των άλλων
και αυτοί να την πονάνε γδέρνοντάς της
με λόγια,έργα και πράξεις
αφηνοντάς την να αιμοραγεί
για μια στάλα αγάπης.
Κουράστηκα...
Να παίζει κρυφτό η μοναξιά μαζί μου,
να μου γελά ειρωνικά γιατί
πάντα εγώ είμαι ο μεγάλος της χαμένος.
Μα περιμένω,υπομένω.
Κομματιάζω σε μικρά κομμάτια το παρελθόν
και το σκορπώ σε άγνωστες αβύσσους,
στο ανοιξιάτικο αεράκι που φυσά.
Κουράστηκα...
Μα πάντα προχορώ με το κεφάλι μου ψηλά,
στραμένο εκεί στον γαλάζιο ουρανό.
Γιατί τι είναι σας ρωτά η ζωή;
Ένα ταξίδι πόνου μεσ' το σύμπαν
ψάχνωντας τον τελικό σταθμό της ευτυχίας.
ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ (Απο ανέκδοτη συλλογή μου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου