τότε που περπατάς σχεδόν ναρκωμένος
προσπάθώντας σε ίσκιους να βρείς
τον εαυτό σου,το ειδωλό σου,
το πιστό σου αντίγραφο,
και τα σκυλιά γύρω σου αλητεύουν
στην άγρυπνη ζώνη της αδράνειας
κοιτώντας σε μ'ένα βλέμμα μελαγχολικό,
τότε είναι που θέλεις
στο χάος της αφιλόξενης πόρνης πόλης
ν' ακούσεις μιά φωνή,μια ηχώ
που θα σε καλεί μέσα σε μιάν αγκάλη.
Δροσιά να φέρει στην ψυχή την φλογισμένη
σαν μία θάλασσα,σαν ένα γιατρικό.
ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ 22-8-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου