Ποίηση του Τάσου είχα διαβάσει αποσπασματικά εδώ και καιρό, συγκεντρωτικά όμως το έργο του μου κράτησε παρέα τη βραδιά που ταξίδευα απο Αθήνα για Ηράκλειο.
Ξεφύλλισα το βιβλίο, ένα πολύ καλαίσθητο βιβλίο, και το μάτι μου σταμάτησε στην αφιέρωση: "Στη μνήμη της μητέρας μου!"
Αυτό με συγκλόνισε κατ' αρχήν, γιατί απο ένα άνδρα δεν έχω συνηθίσει να αντιμετωπίζω τέτοιου είδους, έκδηλες τουλάχιστον, ευαισθησίες.
Οι περισσότεροι κρύβονται πίσω απο το περίφημο " είμαι άνδρας και δεν πρέπει να δείχνω τι νιώθω..."
Ο Τάσος όμως σπάζοντας το κατεστημένο προχωρά χωρίς ταμπού και δηθενισμούς και σε άλλου είδους ξεγύμνωμα ψυχής αφού ολάκερο το βιβλίο του είναι αυτό ακριβώς:
Ένα ξεγύμνωμα ψυχής και ευαισθησίας, μια ροή κι ένα δάκρυ αγάπης, εκείνο δηλαδή που πρέπει να σταλάζει και η αληθινή ποίηση.
Δεν είμαι κριτής, μακριά απο μένα τέτοιου είδους τίτλοι, όμως φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του βιβλίου η γεύση που είχα στα χείλη μου ήταν γεύση ικανοποίησης και πληρότητας.
Κι αυτό εμένα προσωπικά μου αρκεί.
Ξεφύλλισα το βιβλίο, ένα πολύ καλαίσθητο βιβλίο, και το μάτι μου σταμάτησε στην αφιέρωση: "Στη μνήμη της μητέρας μου!"
Αυτό με συγκλόνισε κατ' αρχήν, γιατί απο ένα άνδρα δεν έχω συνηθίσει να αντιμετωπίζω τέτοιου είδους, έκδηλες τουλάχιστον, ευαισθησίες.
Οι περισσότεροι κρύβονται πίσω απο το περίφημο " είμαι άνδρας και δεν πρέπει να δείχνω τι νιώθω..."
Ο Τάσος όμως σπάζοντας το κατεστημένο προχωρά χωρίς ταμπού και δηθενισμούς και σε άλλου είδους ξεγύμνωμα ψυχής αφού ολάκερο το βιβλίο του είναι αυτό ακριβώς:
Ένα ξεγύμνωμα ψυχής και ευαισθησίας, μια ροή κι ένα δάκρυ αγάπης, εκείνο δηλαδή που πρέπει να σταλάζει και η αληθινή ποίηση.
Δεν είμαι κριτής, μακριά απο μένα τέτοιου είδους τίτλοι, όμως φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του βιβλίου η γεύση που είχα στα χείλη μου ήταν γεύση ικανοποίησης και πληρότητας.
Κι αυτό εμένα προσωπικά μου αρκεί.
Το αξίζεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή