Έμαθα να φιλώ τη θλίψη στο στόμα
να γεύομαι την πικρή γεύση του φιλιού αντίδωτο κορεσμένων ημερών. Σιχάθηκα την ψεύτικη
και πλαστή ευτυχία σας,
κούκλα ακέφαλη
ξεβρασμένη σε ακτές ουτοπίας,
να σας κοιτά τρομαγμένη
με το αιδείο να χάσκει
σα ξεχασμένο μαραμένο ρόδο. Χαθείκατε μέσα σε ανάπειρες μέρες
και πόρνες νύχτε που συννοισιάζονται ασύστολα με εφιάλτες και όνειρα. Χαθείκατε μέσα στο φόντο
της μαυρόασπρης ζωής σας,
θαμπές φιγούρες σε άνοστες πόζες
με ηδονοβλεψίες θεατές.
Γι αυτό, προτίμησα
την αλήθεια της θλίψης,
να μπαινοβγαίνει απ'το παράθυρο
σαν ένα αερικό .
Θλίψη,η μόνη αυθεντική μες στη ζωή.
Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου