Τις νύχτες οι ποιητές
κάνουν το μαύρο μελάνι
θάλασσες λέξεων.
Στίχοι - κύματα που στροβιλίζουν
την αδιόρατη τρέλα τους
μέσα σε κάμαρες γεμάτες μοναξιά
με το βαρύ άρωμα μιας χαμένης νοσταλγίας.
Τις νύχτες οι τρελοί ποιητές
καταπίνουν τις λέξεις σαν ψυχοφάρμακα.
Γιατί ο πόνος είναι πάντα πόνος.
Και η χαρά είναι πάντα χαρά.
Και το ξημέρωμα βρίσκει τους ποιητές
σκορπισμένους με ένα τσιγάρο
βαρύ στα χείλη, κάπου μεταξύ
απόγνωσης καο ελπίδας.
*
#ΤάσοςΣταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου