στήναν τρελούς χορούς
τα βράδια
μες ' στης ψυχής μου
τη θλιμένη την αυλή.
Κι εγώ,
προσευχές να κάνω
μετρώντας σαν χάντρες
απο κομπολόι
όλα τα ανεκπλήρωτα
ονειρά μου,
αυτά που μένανε
στης λήθης την σιωπή.
Αυτά,
που χρόνια ψάχναν
μια σπίθα ελπίδας
για να πάρουνε ζωή.
Μα ήρθες εσύ!
Τους Δαιμονές μου
όλους για να τους
συντρίψεις,
εσύ στο είναι μου
που έδωσες πνοή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου