Οι νύχτες των ποιητών


Στις άδειες αδύναμες νύχτες
οι λέξεις στήνουν παιχνίδια
στην ψυχή και στο νού.
Λέξεις χρυσά καρφιά.
Κατευθείαν στην πληγή.
Και λέξεις μικρά κλειστά μπουμπούκια να αφήνουν μια κάποια αισιοδοξία.

Οι νύχτες των Ποιητών.....

 Στο γλυκό ημίφως μιας παλιάς λάμπας και στους ονειροεφιάλτες λησμονημένων καιρών.
Στον τοίχο η σκιά της μοναξιάς ηδονοβλεψίας
σε νυχτερινές παρατηρήσεις.


Τάσος     Σταυρακέλης

Μετάληψη ζωής


Κλάψε μικρό μου
σου είπα
σαν ένας άλλος Μικρός Πρίγκιπας, αυτό το νεράκι δακρύων
είναι καλό για την καρδιά.
Σου το είπα εγώ.
Μαθημένος στην έρημο
ξέχασα τι είναι όαση,
εγώ που έμαθα να ζώ
με τους νεκρούς μου.
Που κάθε βράδυ
τη μοναξιά μου
τη φιλάω σταυρωτά
και το κακό το μεταβάλω σε καλό.
Έτσι, για να κοινωνώ
την άγια μετάληψη ζωής.

Τάσος   Σταυρακέλης

Η αλήθεια της θλίψης



Έμαθα να φιλώ τη θλίψη στο στόμα
να γεύομαι την πικρή γεύση του φιλιού αντίδωτο κορεσμένων ημερών. Σιχάθηκα την ψεύτικη
και πλαστή ευτυχία σας,
κούκλα ακέφαλη
ξεβρασμένη σε ακτές ουτοπίας,
να σας κοιτά τρομαγμένη
με το αιδείο να χάσκει
σα ξεχασμένο μαραμένο ρόδο. Χαθείκατε μέσα σε ανάπειρες μέρες
και πόρνες νύχτε που συννοισιάζονται ασύστολα με εφιάλτες και όνειρα. Χαθείκατε μέσα στο φόντο
της μαυρόασπρης ζωής σας,
θαμπές φιγούρες σε άνοστες πόζες
με ηδονοβλεψίες θεατές.
Γι αυτό, προτίμησα
την αλήθεια της θλίψης,
να μπαινοβγαίνει απ'το παράθυρο
σαν ένα αερικό .
Θλίψη,η μόνη αυθεντική μες στη ζωή.



 Τάσος   Σταυρακέλης

Ρόζ λιλά



Στα βλέφαρά μας
παίζουν κρυφτό αλήτες έρωτες, μέσα σε δωμάτια ρόζ-λιλά
που μυρίζουν
βαρύ άρωμα μοναξιάς.
Κρυσφήγετα για κηνυγημένους αμαρτωλούς και αγίους.
Και πιο βαθιά και απο την ψυχή τους κρυμένη η ουτοπία
μέσα σε σώματα διεγερμένα
απο μια υπέρτατη ανάγκη
για ένα μόνο χάδι.
Κι ένα φτηνό φιλί.


Τάσος  Σταυρακέλης

Καιροί διεφθαρμένοι



Στο απέραντο χάος
καιρών διεστραμένων
και έκφυλων
η μόνη παρηγοριά τα όνειρα
μικρών αποστάσεων,
την ώρα που η ψυχή τρίζει
κάτω απο αστέρια.
Μαριονέτες με κομμένο νήμα
μες στο σύμπαν.



Τάσος   Σταυρακέλης

Το μαύρο αίμα της θλίψης



Τις νύχτες ανοίγω το παράθυρο
κι ελευθερώνω όνειρα ισοβήτες
που χρόνια εκτοίουν την ποινή τους τυλιγμένα στο βαρύ μανδία της λήθης. Στις βραδυνές ειδήσεις
ανάμεσα στις πολύχρωμες διαφημίσεις που δεν μπορώ να συλλάβω
την ανοησία των χρησμών τους
ένα κοριτσάκι νεκρό στην ακτή.
Δίπλα στους βράχους
που μυρίζουν θάνατο.
Και ο θεός, ο δικός μου, ο δικός σου, των άλλων,τρομαγμένος κρύφτηκε. Που να πιστέψω τώρα;
Τώρα, που στις φλέβες ρέει ο φόβος
και το μαύρο αίμα της θλίψης;
Τώρα, που το ιερό θυμίαμα
όλο πήγε στράφι.


Τάσος  Σταυρακέλης 

Κλειδωμένες λέξεις.

 Αρέσκω με στο να αφουγκράζομαι
τις παρθένες σιωπές σου,
να μπαίνω σαν αερικό στο στόμα σου και να ιχνηλατώ όλες εκείνες
τις φοβισμένες λέξεις
που δεν τόλμησες να ειπωθούν .
Γιατί δε μιλάς;
Πές κάτι, εστώ και άσχετο.
Έστω και αστείο.
Κλειδώσαμε λέξεις ανύπωτες
μες στα μπαούλα της ψυχής μας πετώντας τα κλειδιά
στη μοναξιά μας.
Και τα αισθήματα κι αυτά φυλακισμένα σε κελιά ανήλια που καρτερούν
και λαχταρούν μια κάποια εξιλέωση. Μίλα,πες κάτι.
Κάνει κρότο απόψε η σιωπή
και με φοβίζει.
Μίλα,πάντα φοβόμουν
την τόση ησυχία.

Τάσος Σταυρακέλης