Κόκκινη θλίψη


Άγριες σκέψεις που δεν ηρεμούν,
σαν σκυλιά σε κλουβιά
που στροβιλίζονται γύρω απο τον εαυτό τους τρελαμένα για ένα αινιγματικό όνειρο.
Παράξενη, κόκκινη θλίψη στα μάτια τους
και οι Κυριακές τους να έρχονται και 
να φεύγουν άδειες, ατέρμονες διαδρομές
μέσα σε χίμαιρες απο ένα ανεξόφλητο
παρελθόν.
Το κουτσό ξύλινο πόδι της μοναξιάς
προκαλεί θόρυβο, τρέχοντας
μην την προλάβει ο οίκτος.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Στέρφες μέρες


Εκσπερματώνω φόβους
πάνω στα μαύρα σεντόνια
           της νύχτας 
       Κάθε ξημέρωμα
στέρφες μήτρες οι μέρες
   με κοιτούν καχύποπτα
μέσα απ' την κλειδαρότρυπα
             του αβέβαιου
   Καταπίνοντας τις ώρες
και τους μαραμένους πόθους.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Άμπτωτη και παλίρροια


Απελπισμένο φθινόπωρο
βαδίζεί με μιά απέλπιδα παραίτηση,
μα δεν αποκρυσταλλώθηκε η πίστη μου
ούτε αυτό το ιερό πάθος του έρωτα
που κατακαίει σαν πυρκαγιά τα σαρκία.
Μια σε άμπωτη και μια σε παλίρροια
μέσα στο μαγικό καλειδοσκοπικό θέαμα της ζωής.

* Τάσος  Σταυρακέλης

Μαύρη αράχνη


Πορεύεσαι τυλιγμένη
σε μιά εσάρπα ψεύδους
σκορπώντας σε σκονισμένους ουρανούς
το χάρτινο και πλαστό εγώ σου.
Τις νύχτες σαν μαύρη αράχνη
δαιδαλώδεις ιστούς φτιάχνεις,
αρρωστημένες ονειρώξεις
σε ανέραστες ηδονές που κραυγάζουν
για λίγο ψέμα στη μοναξιά τους.
Συνουσίες που μυρίζουν σάπιο αίμα
και νικοτίνη από τσιγάρα βαριά.
Σου φώναξα " θέλω γυμνή την ψυχή σου".
Μα εσύ προσπέρασες και χάθηκες
στο έρεβος μιας αρρωστιάρας νύχτας.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Το άδικο


Έψαξα ματώνοντας την καρδιά μου
να βρώ σε κρυμμένα λημέρια
που κρύφτηκε το δίκαιο του κόσμου.
Στην εύσπλαχνη αγκαλιά
ενός κεραυνού το βρήκα
με σκουριασμένα καρφιά
να γδέρνει σάπιες συνειδήσεις.
Χρόνια τώρα περιμένω να ξεσπάσει
μιά αλλότρια καταιγίδα
μήπως και πνίξει της κραυγής μου την ηχώ


* Τάσος  Σταυρακέλης

Θλιμμένα άρματα

Με λυπημένες κραυγές

οι μοναξιές ζευγαρώνουν

την ώρα που ονειροθύτες

διαδηλώνουν άγνωστα αίτηματά τους

σε ουτοπικές επάλξεις.

Πάνω απο σύραγγες

που βολτάρουν πιασμένες απ' το χέρι

οι λύπες με τις χαρές,

αταίριαστα ζευγάρια του σκότους.

Λόγια και πράξεις βάλτωσαν τώρα

στην ελώδη ουσία του ποτέ

την ώρα που ο ποιητής 

απελευθερώνει τα άρματα του.

Άρματα θλιμμένα στα σύννεφα,

περιπλανόμενοι καταραμένοι.

Και εκει παραδίπλα

στον συγκλονισμό των συναισθημάτων

κάποιος κρατιέται απ' τον Θεό.

Κάποιος απ' του Έρωτα τα χείλη

και κάποιος απ' της Αγάπης

τα σπασμένα τα φτερά.

* Τάσος  Σταυρακέλης

Με κατάνυξη


Με κατάνυξη φιλώ τα χείλη σου
μες στα βαθιά σκοτάδια που μονομαχούν
οι άγγελοι  με τους δικούς μου δαίμονες.
Με κατάνυξη ανίερες συννουσίες
κάτω απο μια χαλαρή απολιθωμένη ένταση.
Με κατάνυξη....
Ψυχαναγκαστικές ουτοπίες
μέσα στο ελεήμων σκοτάδι.
Και η μοναξιά να διαλύεται
σε μικρές θαμπές λεπτομέρειες.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Λέξεις μαχαίρια


Με είπαν τρελό
που αγάπησα τις νύχτες
κι αυτό το μώβ των σιωπών τους.
Μα εγώ, μέσα σε απύθμενα σκοτάδια
παίζω με λέξεις μαχαίρια.
Ξυράφια που με κόβουν βαθιά,
αιμοραγώντας το κόκκινο
πεθαμένων ρόδων.
Γαληνεμένος ύστερα ο ύπνος με αρπάζει.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Απόγνωση

Αρωστιάρες συνουσίες,
φίδια μπλεγμένα
λίγο πριν αφήσουν το δέρμα τους
απομεινάρι απωλειών.
Στο σκοτεινό λαβύρινθο της νύχτας
η απόγνωση ουρλιάζει σπαραχτικά.
Το θλιμένο πουλί φτεροκοπά τρομαγμένο.

* Τάσος Σταυρακέλης

Drama Queen


Μπλέχτηκαν στα δόντια οι λέξεις,
μισόγυμνες οι αλήθειες σαν Drama Queen
κουρασμένες απο τη θλίψη τους
σέρνουν τα τακούνια τους
στη σκονισμένη λήθη.
Απόψε κάπου ακούγεται η φωνή της Πιάφ
και η νοσταλγία χορεύει 
στην αγκαλιά μιας πόρνης μοναξιάς που ο χρόνος όλο λιγοστεύει για απαντήσεις.


* Τάσος  Σταυρακέλης

Μόνο πρόσεχε



Λαξεύω λέξεις λεπίδες κοφτερές
στη σιωπή της νύχτας
απόγνωση των έσω αγγέλων
και δαιμόνων μου.
Παρθένες οι νύχτες ξεστρατίζουν
στο έρεβος της ουτοπίας
και οι μέρες πόρνες κακιές
κλείνουν το μάτι σε καταστραμένες ζωές
ισοροπώντας πάνω στον ματωμένο
υμαίνα μιας ετοιμοθάνατης μισαλοδοξίας.
Κοιμήσου εσύ τώρα.
Μην δίνεις σημασία σε λόγια ποιητών.
Μόνο πρόσεχε.
Τα όνειρα που γίναν εφιάλτες.



* Τάσος  Σταυρακέλης

Οδοιπόρα θλίψη


Κουβάρι οι σκέψεις μπερδεμένο
Στη χορταριασμένη πόρτα της νπσταλγίας
δυο περιστέρια ψάχνουν 
τη χαμένη αθωότητα των συναισθημάτων
ενώ οι καιροί  αφήνουν το βαρύ άρωμα
μιας πλανώδιας οδοιπόρας θλίψης.


* Τάσος  Σταυρακέλης